براساس داده‌‌‌‌‌‌های ترکیب ارزی ذخایر ارزی رسمی صندوق بین‌المللی پول، سهم دلار از ذخایر ارزی جهانی در سه‌ماه پایانی سال گذشته به زیر ۵۹‌درصد رسید که روند کاهشی دو دهه‌‌‌‌‌‌ای اخیر را ادامه داده است.  در نمونه‌‌‌‌‌‌ای از تغییر گسترده‌‌‌‌‌‌تر در ترکیب ذخایر ارزی، بانک اسرائیل اخیرا استراتژی جدیدی برای بیش از ۲۰۰‌میلیارد دلار ذخایر ارزی خود ارائه کرده است. از ابتدای سال‌جاری، سهم دلار آمریکا را کاهش و وضعیت پرتفوی خود را به دلار استرالیا، دلار کانادا، رنمینبی چین و ین ژاپن افزایش داده است. کاهش سهم دلار آمریکا با افزایش سهم دیگر ارزهای ذخیره سنتی مانند یورو، ین و پوند مطابقت ندارد. علاوه بر این، در حالی که مقداری افزایش در سهم ذخایر نگهداری شده رنمینبی وجود داشته است، با این حال این تنها یک‌چهارم تغییر ذخایر دلار نگهداری شده در سال‌های اخیر را توضیح می‌دهد که بخشی از آن به دلیل حساب سرمایه نسبتا بسته چین است. علاوه بر این، تا پایان سال گذشته، روسیه نزدیک به یک‌سوم ذخایر رنمینبی جهان را در اختیار داشت. در مقابل، ارزهای اقتصادهای کوچک‌تر که به طور سنتی در پرتفوی ذخایر ارزی کشورها برجسته نبوده‌‌‌اند، مانند دلار استرالیا و کانادا، کرون سوئد و وون کره‌جنوبی، سه چهارم تغییر در ذخایر دلار در پرتفوی ارزی کشورها را توضیح می‌دهد.

دو عامل ممکن است در این تحولات نقش اساسی داشته باشد:

  این ارزها با بازدهی بالاتر و نوسان نسبتا کمتر همراه هستند. این امر به طور فزاینده‌‌‌ای برای مدیران ذخایر بانک مرکزی جذاب است.

  فناوری‌‌‌‌‌‌های مالی جدید مانند بازارسازی خودکار و سیستم‌های مدیریت نقدینگی خودکار معامله با ارزهای اقتصادی کوچک‌تر را ارزان‌‌‌‌‌‌تر و آسان‌‌‌‌‌‌تر می‌کنند.

در برخی موارد، ناشران این ارزها دارای خطوط سوآپ دوجانبه با فدرال رزرو نیز هستند. می‌توان استدلال کرد که این اطمینان را ایجاد می‌کند که ارزهای آنها ارزش خود را در برابر دلار حفظ خواهد کرد.

در عین حال می‌توان اهمیت این عامل را زیر سوال برد. ارزهای غیر‌سنتی تمایل به شناور شدن دارند. در عمل نوسانات زیادی در برابر دلار دارند و ناشران آنها به ندرت از خطوط سوآپ دوجانبه خود با فدرال رزرو استفاده کرده‌‌‌اند.