نمایشگرها از دیروز تا امروز

بازار دیجیتال - درباره اولین نسل از نمایشگرها باید گفت این صفحات با استفاده از لوله‌های محتوی پرتوهای کاتدی ساخته می‌شدند. فناوری لوله‌های حاوی پرتوهای کاتدی یا CRT نخستین بار در سال ۱۸۹۷ توسط یک فیزیکدان آلمانی به نام «کارل فردیناند براون» توسعه داده شد.

این فیزیکدان در حالی که خود نمی‌دانست مخترع اولین نسل تلویزیون‌ها است، با استفاده از این لوله‌ها یک دستگاه نوسان نگار (اوسیلوسکوپ) را برای نشان دادن امواج الکتریکی ساخت.

نسل دیگری از نمایشگرها صفحه‌ کریستال‌های مایع یا LCD ها هستند. فردریش رینیتیزر اتریشی اولین بار در سال ۱۸۸۸ کشف کرد که وقتی یک کریستال مایع زیر نور قرار گیرد می‌درخشد. این فرآیند در برخی از حشرات شب تاب دیده می‌شود.

در حقیقت یک نمایشگر کریستال مایع یا LCD صفحه‌ای کوچک و باریک و بدون هیچ بخش حرکتی است، این صفحه ترکیبی از مایعی است که داخل سلول‌های بسیار کوچک متعددی، در کنار هم جمع شده‌اند. هر سلول در تماس با الکتریسته یک میدان الکتریکی ایجاد می‌کند که این میدان مایع را درون خود نگه می‌دارد و هرگاه که نور قطبی شده به این سلول‌ها بتابد، از یک سلول به سلول دیگر منتقل شده و به رنگ‌های مختلف می‌درخشد.

بزرگی این صفحات براساس واحد اندازه گیری «اینچ» محاسبه می‌شود و بزرگ‌ترین نمایشگری که تاکنون با استفاده از این فناوری ساخته شده است، تلویزیون ۶۵ اینچی با وضوح تصویر ۱۹۲۰ در ۱۰۸۰ پیکسل بوده است.

یکی از ویژگی‌های مهم این نمایشگرها، میزان پایین جذب و مصرف نیروی برق است.

گروه سوم نمایشگرها، صفحات پلاسما هستند. یک پانل نمایشگر پلاسمایی یا PDP نوعی صفحه نمایشگر تخت است که در حال حاضر تنها برای صفحات بزرگ تلویزیونی بالای ۳۲ اینچ مورد استفاده قرار می‌گیرد.

صفحات پلاسمایی بسیار درخشان هستند و ابعاد آنها می‌تواند حداکثر به ۲۶۲ سانتی متر (۱۰۳ اینچ) برسد. عمر تازه‌ترین نسل از این صفحات ۶۰ هزار ساعت معادل ۲۷ سال با ۶ ساعت استفاده در روز است.

در یک تلویزیون پلاسما، گازهای زنون و نئون در صدها هزار سلول کوچکی که بین دو پانل شیشه‌ای قرار گرفته‌اند، جمع شده است و بین این پانل الکترودهای بلندی قرار گرفته‌اند که جریان الکتریسیته را در این سلول‌ها جاری می‌کنند. این الکترودها با لایه نازکی از ماده اکسید منگنز پوشیده و محافظت می‌شوند.

دسته چهارم نمایشگرها مجهز به فناوری OLED یا دیودهای نوری ارگانیکی هستند. اولین نمایشگر مجهز به این فناوری در سال ۱۹۸۷ به دست چینگ تانگ و استیو وان سلایک ساخته شد. در این صفحات دو لایه نازک ارگانیکی مثل پلیمرهای ارگانیکی، الکترون‌ها را از طریق الکترودهای آند و کاتد دریافت می‌کنند و می‌درخشند. مصرف انرژی این صفحات بسیار پایین و تنها درحدود ۱۰ ولت است. هر صفحه OLED متشکل از چندین لایه مختلف ارگانیکی است که مجموع این لایه‌ها تنها ۳۰۰ نانومتر است.

تازه‌ترین نسل از نمایشگرها که از یک فناوری جدید برخوردارند، صفحات سطح گسیل کننده الکترون رسانایی یا SED نام دارند. محصولات ساخته شده با این فناوری نخستین بار در سال ۲۰۰۴ عرضه شدند.

در فناوری SED هر پیکسل مجزا یک لوله کایدی میکروسکوپی با فسفرهای نورانی است که توسط جریان الکترون‌ها روشن می‌شود. این صفحات نسبت به «ال سی دی»‌ها و صفحات پلاسما از سرعت پاسخگویی بالاتری برخوردارند.

به نظر می‌رسد توسعه این فناوری‌ها علاوه بر افزایش وضوح تصویر، با میزان انرژی مصرفی آنها ارتباط مستقیم دارد، بنابراین می‌توان پیش‌بینی کرد که دنیای نمایشگرهای آینده، دنیایی درخشان و بسیار کم‌مصرف باشد.