نظر
نمایشگاهی برای کشوری بدون صنعت
از پایان نمایشگاه الکامپ، چند روزی هم گذشته. بسیاری از ما روزنامه‌نگاران، طی برگزاری این نمایشگاه یادداشت‌ها، گزارش‌ها و مصاحبه‌های مختلفی منتشر کردیم و همراه با کلمه «الکامپ» نوشتیم: بزرگ‌ترین رویداد آی‌تی کشور، بزرگ‌ترین نمایشگاه کامپیوتر ایران، مهم‌ترین رخداد حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات و ... .
شبنم کهن‌چی
از پایان نمایشگاه الکامپ، چند روزی هم گذشته. بسیاری از ما روزنامه‌نگاران، طی برگزاری این نمایشگاه یادداشت‌ها، گزارش‌ها و مصاحبه‌های مختلفی منتشر کردیم و همراه با کلمه «الکامپ» نوشتیم: بزرگ‌ترین رویداد آی‌تی کشور، بزرگ‌ترین نمایشگاه کامپیوتر ایران، مهم‌ترین رخداد حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات و ... . برخی که هنوز در حال و هوای چهارسال پیش به سر می‌بردند، به مذمت چهاردهمین الکامپ و مقایسه آن با دهمین الکامپ پرداختند. برخی بعد از سه سال تحریم آن را پر رونق‌تر از سال‌های گذشته دانستند. عده‌ای در نوشته‌هایشان تاکید کردند هنوز بی‌نظمی و ناهماهنگی در برگزاری نمایشگاه پابرجا است. کسانی هم بودند که تصورشان بر این بود که تغییر مدیریت شرکت سهامی نمایشگاه‌های بین‌المللی، اوضاع را بهتر کرده. کسانی هم بودند که مثل همیشه از پشت پرده‌ها شاکی بودند. بگذریم از اینکه قریب به اتفاق ما روزنامه‌نگارانی که در روزنامه‌های حامی بخش خصوصی قلم می‌زنیم، فراموش کردیم کمی عمیق‌تر به مساله تکراری اینکه چه کسی مجری باشد: دولت یا بخش خصوصی یا برگزاری نمایشگاه کاری باشد با مشارکت هر دو نگاه نکردیم. شاید هم بس که گفتیم و نوشتیم و نشد، گذشتیم!
مخلص مقدمه‌چینی اینکه الکامپ چهاردهم آمد و رفت و تمام شد. اما به راستی، نمایشگاه برای کشوری که در این حوزه، صنعتی ندارد، چه سود و منفعتی دارد؟ آنچه در این به اصطلاح «بزرگ‌ترین رویداد» به نمایش درآمد، کدام محصول داخلی بود؟ کدام نوآوری و خلاقیتی که بتوان در سطح بین‌المللی به آن افتخار کرد؟ به غیر از محصولاتی که نمایندگی آن را شرکت‌های ایرانی بر عهده دارند، کدام تولیدکننده داخلی، آخرین دستاوردهایش را به نمایشگاه معرفی کرد؟ به نظر می‌رسد امسال هم نه صنعت به روز داخلی به نمایش درآمد، نه دستاورد به روز صنایع خارجی. حتی جایی برای فروش هم نبود تا رونقی به گردش مالی بازار بدهد.
هزینه سنگینی که برای برگزاری این به اصطلاح «بزرگ‌ترین رویداد» پرداخت می‌شود، صرف سامان دادن به صنعت نیمه جانی به نام نرم‌افزار یا برداشتن اولین گام‌ها برای داشتن صنعت سخت‌افزار می‌شد، بهتر نبود؟ آیا بهتر است به همین راه ادامه دهیم: هر سال در یکی از پر رفت‌وآمد‌ترین نقاط پایتخت نمایشگاهی برگزار کنیم که به مدت حداقل پنج روز،ترافیک سنگینی در شلوغ‌ترین ساعات روز به شهروندان تحمیل می‌کند. هر سال به حضور شرکت‌های کوچک و بزرگ توزیع‌کننده، یا نهایتا مونتاژ‌کننده بسنده کنیم. هر سال بدون امکانات بهتر و بالا بردن کیفیت، سر در نمایشگاه بین‌المللی بنویسیم ... مین الکامپ و دل خوش داریم. هر سال کمی عقب‌تر از حتی بازارهای جهانی، محصولات شرکت‌های خارجی را به واسطه نمایندگی‌های ایرانیشان به نمایش بگذاریم و خوشحال باشیم که عجب! گاهی هم فخر بفروشیم به همسایه کوچکمان که اگر شما...ما هم الکامپ داریم و وعده بدهیم الکامپ ما روزی بزرگ‌ترین نمایشگاه خاورمیانه خواهد شد.
به راستی دستاورد برگزاری نمایشگاه الکامپ، معرفی کدام یک از جدیدترین تکنولوژی‌های روز دنیا بود؟ کدام شرکت بزرگ خارجی تمایل حضور در این نمایشگاه را داشت؟ کدام محصول جدید تولید داخلی، معرفی شد؟ آیا متخصصان و مدیران و دست‌اندرکاران این حوزه در روزها و ساعات برگزاری نمایشگاه- که خود جای بحث دارد- توانستند با تکنولوژی جدیدی آشنا شوند، محصول جدیدی بشناسند یا شریکی بیابند؟ جز اینکه عده‌ای رفتند و بعد از گرفتن انواع خودکار و پوستر و هدیه تبلیغاتی و گشت زدن در غرفه‌ها، روی چمن‌های هنوز سبز مانده نمایشگاه نشستند و از طبیعت پاییزی نمایشگاه لذت بردند و ساعت‌ها در ترافیک اتوبان و خیابان‌های اطراف نمایشگاه وقت تلف کردند، چه چیزی نصیب خانواده بزرگ آی‌تی کشور شد؟
هر چند یک ساله به جایی نمی‌رسیم، اما ای کاش برای برگزاری الکامپ پانزدهم، انگیزه جدی‌تری داشته باشیم...نه اینکه به تاریخی برسیم و از سر وظیفه بودجه‌ای بگیریم و چیزی برگزار کنیم به نام نمایشگاه.
ارسال نظر