فناوری‌هایی که چهره المپیک را تغییر دادند

ایسنا: مهم‌ترین رویداد ورزشی در جهان بدون فناوری‌های درجه یک نمی‌تواند اتفاق بیفتد. در طول دهه‌ها، رویدادهای ورزشی برتر به یکی از معتبرترین معیارها برای آزمایش نوآوری‌ها تبدیل شده‌اند. هر دوره از بازی‌های المپیک تابستانی شاهد نخستین‌ فناوری‌های بسیاری بوده که هر یک تصویری از پیشرفت فناوری آن دوره ارائه می‌دهند. از آنجا که المپیک پاریس ۲۰۲۴ در حال حاضر نسخه هوش مصنوعی از المپیک نامیده می‌شود، بیایید یک سفر تاریخی داشته باشیم و به برخی از نوآوری‌هایی که المپیک را تغییر دادند نگاهی بیندازیم.

المپیک لس‌آنجلس ۱۹۳۲: کرونوگراف

به نقل از آی‌او، پیش از بازی‌های المپیک ۱۹۳۲ هر داور کرونومتر خود را برای پیگیری زمان در طول مسابقات به همراه می‌آورد. تا اینکه در این دوره از المپیک یک ساعت‌ساز سوئیسی امگا کرونوگراف المپیکی خود را توسعه داد. کرونوگراف دارای یک عقربه برگشتی بود که به هر داور اجازه می‌داد تا بر همان ابزار تکیه کند تا زمان را با دقت برای بررسی زمان ردیابی کند. از آن زمان، این شرکت سوئیسی به تولیدکننده زمان‌سنج رسمی اکثر بازی‌های المپیک تبدیل شده و نسخه‌های فنی خود را به‌طور مداوم ارتقا می‌دهد.  کرونوگراف (Chronograph) ساعت خاصی است که به عنوان کرونومتر به همراه نمایشگر ساعت استفاده می‌شود. یک کرونوگراف دارای یک عقربه دوم رفت و برگشت مستقل است. با فشار متوالی روی دکمه می‌توان آن را شروع، متوقف و صفر کرد. کرونوگراف‌های پیچیده‌تر از قابلیت‌های عملکردی اضافی برخوردارند و می‌توانند چندین شمارش فرعی برای اندازه‌گیری ثانیه، دقیقه، ساعت و حتی چند دهم ثانیه داشته باشند.

المپیک رم ۱۹۶۰: نخستین نسخه‌ای که به صورت زنده پخش شد

چهاردهمین بازی‌های المپیک مدرن، نخستین پخش زنده در سراسر اروپا بود که یوروویژن در سراسر قاره پوشش می‌داد. از آنجا که ماهواره‌های تلویزیونی تنها دو سال بعد آمدند، فیلم‌های نواری بازی‌ها در پایان هر روز مسابقه به آمریکای شمالی منتقل می‌شد. شبکه سی‌بی‌سی حقوق انحصاری پخش بازی‌ها را در ایالات‌متحده داشت و تلویزیون سی‌بی‌سی بازی‌های المپیک را در کانادا و مکزیک نیز برای نخستین بار پخش می‌کرد.

المپیک توکیو ۱۹۶۴: امتیازدهی ماهواره‌ای و دقت زمان

المپیک توکیو ۱۹۶۴ با توجه به بسیاری از پیشرفت‌های فناوری به عنوان یک نسخه علمی-تخیلی توصیف می‌شد. به دنبال نخستین پخش زنده المپیک قبلی، توکیو ۱۹۶۴ نخستین پخش جهانی را به لطف همکاری بین ناسا و دولت ژاپن شاهد بود. این نسخه همچنین پیشرفت‌های مربوطه را در فناوری‌های زمان‌بندی و امتیازدهی به ارمغان آورد. به‌طور خاص، این نخستین باری بود که از رایانه‌ها برای ثبت آمار استفاده می‌شد که امکان نمایش زمان ورزشکاران را روی صفحه‌های تلویزیونی فراهم می‌کرد. علاوه بر این، ساعت‌ساز ژاپنی سیکو به عنوان تولیدکننده زمان‌سنج رسمی ظاهر شد و تفنگ آغاز مسابقه را با یک دوربین عکاسی لحظه نهایی مسابقه و یک ساعت کوارتز متصل کرد. این کار امکان ضبط نتایج را در یک صدم ثانیه می‌داد که دقتی بی‌سابقه برای آن زمان است. انقلاب کوارتز در شرف ایجاد تحول در صنعت ساعت‌سازی بود و برندهایی که در دهه بعد، تجاری‌سازی انبوه ساعت‌های مچی دارای این فناوری را آغاز کردند.

المپیک ریو ۲۰۱۶: واقعیت مجازی و  بهبودکیفیت پخش

با تکیه بر پیشرفت‌های کیفیت پخش، بازی‌های المپیک برزیل نخستین بازی‌هایی بودند که واقعیت مجازی (VR) را به نمایش گذاشتند. در آن زمان، هم شبکه ان‌بی‌سی یونیورسال (NBCUniversal) آمریکا و هم بی‌بی‌سی ساعت‌ها فیلم واقعیت مجازی را با هدست‌های مخصوص در اختیار مخاطبان خود قرار دادند. علاوه بر این، این المپیک شاهد معرفی انبوهی از پهپادها و کیفیت پخش‌های ۴K و ۸K بود، اگرچه تنها ۱۳۰ ساعت تصویر ضبط شد.