گروه تاریخ و اقتصاد: قافله یا کاروان، متشکل است از حدود یکصد تا ۲۰۰ حیوان بارکش که اغلب قاطر است. پیشاپیش همه، مجرب ترین اسب - که به همین دلیل هم، خیلى خوب تغذیه و تیمار شده است - گام بر می‌دارد.

این اسب، راه را خوب می‌شناسد؛ سرعت درست را انتخاب می‌کند و هیچ حیوان دیگرى بر او مقدم نمى شود و پیشى نمى‌گیرد. هر حیوان بارکش، بارى در حدود یکصد و بیست کیلو[گرم] حمل می‌کند که از چپ و راست او به وزن مساوى آویخته است. بارهاى سنگین از قبیل غلات، میوه، چوب و غیره، با قافله‌هاى شتر، حمل می‌شود. شتر می‌تواند بر پشت خود بارى به سنگینى سه تا پنج سنتنر [zentener] - که مقیاس آلمانى است - حمل کند و چون این حیوان در بین راه از گیاهان خشک و بیابانى تغذیه می‌کند، حمل‌ونقل به وسیله شتر از سایر وسایل ارزان‌تر است، اما در زمین‌هاى سنگلاخ و براى مسافات بعید - که وضع آن تغییر می‌کند - شتر را نباید مورد استفاده قرار داد. کرایه حیوان بارکش، مجموعا خیلى ارزان است و برحسب ارزان و گران شدن علوفه، کمى و زیادى عبور و مرور، موجود بودن بار در مبدأ و مقصد، تفاوت می‌کند. قافله معمولا شب‌ها حرکت می‌کند و هر بار ۶ فرسخ را طى می‌کند.

هدایت کننده قافله - که چاروادار یا چارپادار نامیده می‌شود - و سایر خدمه، با گام‌هاى استوار پیاده راه می‌روند. حداقل هر ۱۰ روز یک روز استراحت می‌کند. در روز اول، بیش از یک میل راه نمى‌پیمایند تا حیوانات، اندک اندک به اصطلاح فارسى، از خشکى اعضا خارج شوند.

- پولاک، یاکوب ادوارد. (1368). سفرنامه پولاک. کیکاووس جهاندارى (مترجم). تهران: خوارزمى. پولاک، 1361، ص 308