در روزگار پیروز اول پادشاه ساسانی، ایران یک دوره خشکسالی سه ساله یا به قولی هفت ساله را تجربه کرد. بحران به وجود آمده تاثیر بدی بر روحیه مردم گذاشته بود. این اتفاق همزمان با هجوم اقوام شمال شرقی معروف به «هپتال‌»ها در ایران بود. شرایط ایجاب می‌کرد مردم برای جلوگیری از تجاوز اقوام مهاجم اقدام کنند؛ اما خشکسالی امان همه را بریده و جامعه دچار افسردگی بود. در پایان این دوره خشکسالی، در ۱۴ نوامبر ۴۶۷ میلادی، یک هفته باران آمد و شاه ساسانی دستور داد به یادبود چنین روزی، هر ساله در سالگرد بارش باران، مردم جشن بگیرند که بعدها به نام عید آبریزگان در سنت ایرانی مشهور شد. در این دوره اوضاع اقتصادی ایران نابسامان بود و کشت و زرع در سطح وسیع صورت نمی‌گرفت. بنابراین مالیات‌ها کاهش فراوان یافت و این مساله پریشانی‌های سیاسی متعددی پدید آورد. پیروز برای رفع مشکلات تدابیری اندیشید. وی دستور داد غلات مورد نیاز را از خارج وارد کنند و به ثروتمندان فرمان داد به مردم فرودست کمک کنند. این اقدامات موثر بود و باعث شد که تا حدود زیادی از نارضایتی‌های عمومی کاسته شود.