دنیای اقتصاد - سینا ولیمیرزا : صنعت پتروشیمی ایران در حالی طی دو دهه گذشته با اتکا به مزیت خوراک ارزان مسیر توسعه ظرفیت را پیموده که همزمان، پیوند آن با صنایع پاییندستی تضعیف شده و شکاف میان رشد کمی تولید و خلق ارزش افزوده عمیقتر از گذشته خودنمایی میکند. افزایش ظرفیت اسمی، همگرایی قیمتهای داخلی و جهانی و گسترش عرضه در بورس کالا، نهتنها به فعالسازی پایدار صنایع پاییندستی منجر نشده، بلکه وابستگی به واردات برخی محصولات پتروشیمیایی و بلااستفاده ماندن بخشی از ظرفیت صنایع پلیمری را نیز تشدید کرده است؛ وضعیتی که بهگفته کارشناسان، ریشه آن را باید در غیبت یک سیاست صنعتی تقاضامحور و ناهماهنگی زنجیره تامین جستوجو کرد. مجموع شواهد نشان میدهد مسأله اصلی صنعت پتروشیمی ایران نه صرفا در سازوکار کشف قیمت، بلکه در منطق توسعه و حکمرانی زنجیره ارزش نهفته است.