رفتن ناگهانی خارجی‌ها؛ به چه دلیل؟
بگذارید نگران شویم
تقریبا تمامی رسانه‌ها طی روزهای اخیر اعلام کردند روبرتو تورس، وینگر اسپانیایی گل‌گهر که پس از پایان رقابت‌های لیگ برتر برای استراحتی کوتاه مدت به کشورش سفر کرده بود، دیگر قصد بازگشت ندارد و این موضوع را به اطلاع مدیران باشگاه هم رسانده است. از آنجا که گل گهر جزو باشگاه‌های متمول لیگ محسوب می‌شود، قطع به یقین مشکل تورس مالی نبوده و او احتمالا دلایل دیگری را برای این اقدام غیرمنتظره در سر داشته که حتی به هم تیمی‌هایش هم گفته به هیچ عنوان نیت برگشتن ندارد.
شاید بتوان مشابه اتفاقی که برای مهاجم سابق اوساسونا افتاده را در ماجرای یورگن لوکادیا هم مشاهده کرد. مهاجم هلندی که خیلی زود تبدیل به مهره‌ای غیرقابل جانشین در پرسپولیس شد، در روزهای پرالتهاب دو سال قبل ناگهان ایران را ترک کرد و حتی مربی و مدیران باشگاه را هم قال گذاشت تا جایی که کار به شکایت باشگاه از لوکادیا کشید. درست است که در حالت عادی چنین برخوردی از سوی بازیکنان حرفه‌ای مذموم است و آنها موظف هستند تا به مفاد قراردادشان پایبند باشند، اما تعدد چنین اتفاقاتی اوضاع را نگران‌کننده جلوه می‌دهد. همین چند ماه قبل بود که پاکو خمز، سرمربی اسپانیایی تراکتور که او هم جزو چهره‌های سرشناسی است که به فوتبال ایران آمده، به صورت توافقی باشگاه را ترک و بعدا دلایل آن را نگرانی خانواده‌اش عنوان کرد. قطعا شیوه بستن قرارداد و عدم تعهد نفرات خارجی، جزو باگ‌های باشگاه‌های ایرانی است اما عجالتا اجازه بدهید کمی نگران شویم. بابت این موضوع که درست همین بغل، پروژه بلند‌پروازانه عربستانی‌ها منوط به ریخت و پاش سال گذشته تمام نشده و روز گذشته خبر رسید که آنتونیو رودیگر، مدافع رئال مادرید هدف بعدی النصر با دستمزدی 100 میلیون یورویی است. آن وقت اینجا بازیکنان و مربیان درجه دوی اروپایی به دلایلی که هیچ‌وقت مشخص نمی‌شود، فرار را بر قرار ترجیح می‌دهند یا اینکه در زمان ماندن آن‌قدر غر می‌زنند که ترجیح می‌دهیم زودتر بروند!
