نیمکت‌نشین کردن رونالدو دیگر سخت نیست
ابهت از دست‌رفته
ابتدای فصل در منچستریونایتد و حالا در تیم ملی پرتغال. درواقع کریس پس از ۱۴سال، طعم نیمکت‌نشینی در تیم ملی را چشید؛ چراکه او در همه ۳۱بازی اخیری که مصدوم نبوده و تیم ملی پرتغال در تورنمنت‌های مختلف حضور داشته، از ابتدا به میدان رفته و تاثیر غیرقابل انکارش را هم نشان داده است. اگر سی آر سون در باشگاهش با سرمربی به مشکل خورد و آن را علنی کرد، عدم حضور در ترکیب اصلی پرتغال فنی بود و این موضوع در جریان بازی با سوئیس کاملا به چشم آمد. رونالدو از روی نیمکت شاهد هت تریک گونسالو راموس، جانشین بیست‌ویک ساله‌اش بود و شاگردان فرناندو سانتوس نشان دادند که بدون کاپیتانشان چه تیم بهتر و روان‌تری هستند.
نباید از مساله ناگزیر بالا رفتن سن هم صرف نظر کرد که باعث شده تا رونالدو در آستانه ۳۸سالگی، دیگر در انتهای دوران حرفه‌ای پربارش باشد. اما می‌شد رونالدو را همچنان با همان ابهت سابق به یاد آورد اگر کمی در تصمیم‌ها و اظهاراتش، غرور بیش از اندازه‌اش را کتمان می‌کرد. آن وقت اگر در دقیقه۷۴ به بازی فرستاده می‌شد و همه تلاش می‌کردند تا پای او هم به گلزنی باز شود، این اتفاق رخ می‌داد. نه اینکه دقیقه ۸۸ رافائل لیائو به زمین بیاید و چند دقیقه بعد رونالدو مجبور شود در شادی پس از گل وی شرکت کند و سهمش از آتش بازی کشورش «هیچ» باشد.
