حسین حقگو

وزیر صنعت، معدن وتجارت در اولین پیام خود رکن اصلی برنامه‌های این وزارتخانه را «استقلال ارزی، ارزآوری و تعهد تولیدکننده به ساخت کالای صادراتی و کیفی» ذکر و عنوان کرد که برای نیل به این هدف باید سرمایه در گردش و ریال بیشتری به تولید برسد و برای همین اولین و مهم‌ترین کار اقتصادی دولت و وزارت صنعت، معدن و تجارت باید این باشد که جریان تولید شاداب و با نشاط نگه داشته شود. از سوی دیگر، تولیدکنندگان و صنعتگران نیز طی دو سه روز کاری ابتدای سال نیز «تامین نقدینگی واحدهای تولیدی و سر و سامان یافتن بازار ارز» را از جمله مهم‌ترین مشکلات خود عنوان کردند. با این حساب به ظاهر فی مابین صنعتگران و تولیدکنندگان و دستگاهی که در دولت متولی امر تولید است درخصوص مشکلات و معضلات تولید کشور و ضرورت فائق آمدن بر آنها اختلافی وجود ندارد. (صرف نظر از بعضی از ابهامات عملکردی این وزارتخانه در سال گذشته نظیر تصمیمات ناگهانی و غافلگیرکننده در تجارت خارجی کشور و فهرست‌های متنوع از ممنوعیت‌ها و محدودیت های وارداتی و صادراتی). پس مشکل کجاست؟ آیا وزارت صنعت، معدن و تجارت گرایشی را در دستگاه نمایندگی می‌کند که دست پایین را در سیاست‌گذاری‌‌ها دارد و بنابراین صدایش به جایی نمی‌رسد؟ اگر جواب آری است، چرایی این ضعف، سوال جدی‌تری است. اینکه چرا دستگاه مسوول تولید و تجارت کشور که بیش از ۴۰درصد تولید ناخالص داخلی کشور را نمایندگی می‌کند، سایر مجموعه دستگاه‌های اجرایی کشور و شاید سایر قوا را بر سر محوری و حیاتی بودن امر تولید و ضرورت جهت دهی منابع عظیم کشور به این سمت، متقاعد و همسو نمی‌کند؟

به نظر می رسد صرف نظر از دلایل سیاسی، مشکل را باید در عدم وجود برنامه راهبردی در حوزه صنعت کشور دید که متاسفانه سال‌ها است این بخش از آن رنج می‌برد و فقدان آن مانعی است بزرگ در مسیر بسیج امکانات عظیم مادی و فیزیکی کشور حول محور «تولید».

اینکه هر سال موضوعی را محور برنامه‌ها و فعالیت‌های صنعت و تولید کشور قرار دهیم و مثلا یک سال «طرح‌های زودبازده» و سال دیگر «خودکفایی فولاد» و سال بعد «ارتقای بهره‌وری» و... مورد توجه قرار گیرد، حکایت از مشکلی اساسی دارد که به درستی از آن به پروژه محوری به جای سیاست‌های بلندمدت و راهبردی یاد می‌کنند. رفتاری که با تغییر سال تغییر می‌کند و اغلب تنها شعارهایی از آنها به جای می‌ماند. شعارهایی که دیگر حتی متولیان دولتی هم آنها را جدی نمی‌گیرند!