در فصول سرد سال اگر فرصتی برای سفر دست دهد، مناطق گرمسیری کشور و در واقع جنوب ایران ما را به خود می‌خواند، یکی از گزینه‌های مناسب پیش‌رو می‌تواند شوشتر واقع در استان خوزستان و دامنه‌های زاگرس باشد. یکی از زیبایی‌های این شهر و دلیل اینکه به نوعی در مرکز توجه قرار گرفته، سازه‌های آبی موجود در آن است. سازه‌های آبی شوشتر یادگاری از دوران ساسانیان است که زیبایی و دیرینگی را همزمان در خود دارد که این ویژگی‌ها در کنار تلاش‌های فعالان، منجر به ثبت جهانی این مجموعه با عنوان نظام آبی تاریخی شوشتر در فهرست میراث جهانی یونسکو، در تیرماه ۸۸ شد. این سازه‌های آبی مجموعه‌ای از شاهکارهای تاریخی - باستانی (از دوره هخامنشیان تا دوره ساسانیان) است که شامل بند میزان، پلبند شادروان، قلعه سلاسل، نهر داریون، بندخاک، پل بند لشکر، نهر رقت، بند شرابدار، پند بند گرگر، محوطه آبشارهای، نهرگرگر، پل بند ماهی بازان، نهر گرگر، دو پل تک دهنه روی روی نهر داریون است. قدیمی‌ترین آثار شناخته شده در شوشتر مربوط به دوران پارینه‌سنگی تشخیص داده شده است.

موقعیت ممتاز و شرایط مناسب زندگی در شوشتر به دلیل مجاورت با رودخانه کارون سفر به این منطقه را خاطره‌انگیزتر می‌کند. این شهر در دوره ایلامی به دلیل نزدیکی به معبر چغازنبیل از اعتبار ویژه‌ای برخوردار بوده است. شوشتر در دوره اشکانیان پایتخت حاکمان محلی خوزستان بوده و در زمان ساسانیان یکی از مراکز مهم خوزستان به شمار

می‌رفت.

تجدید بنای شوشتر را به اردشیر بابکان نسبت می‌دهند و در این دوره است که شوشتر به صورت جزیره‌ای میان آب‌ها قرار گرفته و معماری گسترده آبی به‌صورت کانال‌ها، پل بندها و آسیاب‌ها در گوشه کنار آن شکل گرفتند. در زمان شاپور ساسانی، آبادانی شوشتر به اتمام رسید و این شهر درخشان‌ترین دوره تاریخی حیات خود را گذرانده و با تجهیز تاسیسات آبیاری، کشاورزی در این شهر، رونق فراوان گرفت.

شوشتر را می‌توان موزه بناها و سازه‌های آبی دانست که این بناها از نظر عملکرد به یکدیگر وابسته‌اند و از این جهت شهری کم‌نظیر در سراسر جهان می‌سازند.