اولویت وزارت گردشگری مالزی، نقش‌آفرینی جوامع روستایی در توریسم

سازمان جهانی جهانگردی در سال ۲۰۱۳ کتابی به انتشار رساند که در آن تجارب مردمی از جاهای مختلف دنیا را که در بخش گردشگری کشور خود فعال هستند، جمع‌آوری کرده است؛ «داستان‌های توریسم (چگونه گردشگری زندگی من‌را غنی کرد؟)» در واقع مجموعه‌ای از دلایلی است که می‌توان برای کار در بخش توریسم آورد. گروه ترجمه: اسم من داتو حاجی سحریمان بن حاجی حمدان است. من در سن ۲۵ سالگی ازدواج کردم و اکنون ۹ فرزند دارم. در گذشته شغلم جمع‌آوری صمغ کائوچو بود. در سال ۱۹۹۵، وقتی در اوایل ۳۰ سالگی‌ام بودم، شروع کردم به اجاره دادن اتاق به گردشگران. اول با خانه خودم شروع کردم، سپس با خانه مادرم و مادر همسرم. به لطف دولت، به‌ویژه وزارت گردشگری که مسوول این برنامه است، اکنون مثل رئیس املاک کائوچو هستم.

حدود ۱۵۱ روستا در سراسر مالزی وجود دارد که با حمایت دولت تحت پوشش این برنامه قرار گرفته‌اند. من کار خود را با یک اتاق شروع کردم و اکنون حدود ۳۴ اتاق برای اجاره دارم. ۹ فرزند دارم که چهار نفرشان با من کار می‌کنند. بیش از ۱۲ نوجوان این روستا نیز به شکل پاره‌وقت برایم کار می‌کنند. ما توانسته‌ایم از اجاره دادن خانه‌ها به گردشگران، درآمد قابل توجهی برای روستایمان کسب کنیم. مردم به روستای ما می‌آیند، ما مانند اعضای خانواده خود با آنها برخورد می‌کنیم، درکنار هم زندگی می‌کنیم، درکنار هم غذا می‌پزیم و همه کارها را با هم انجام می‌دهیم. از این رو پول زیادی نصیب همه روستاییان می‌شود.

اگر بخواهم از دستاوردها حرف بزنم، هر سال موفقیت‌آمیز بوده است. ما کارمان را در اوایل سال ۱۹۹۵ شروع کردیم.این برنامه در آن زمان در ۵۰ روستا شروع شد و اکنون ۱۵۹ روستا تحت پوشش این برنامه قرار دارند. در ابتدا درآمد ما تنها ۵ میلیون رینگیت بود ولی اکنون ۶/۱۸ میلیون رینگیت درآمد داریم. در سال ۲۰۱۲ در روستاهایمان، حدود ۳۲۵ هزار بازدیدکننده داشتیم. وقتی از گردشگری حرف می‌زنیم، برای ما قرین با این مفهوم است که این صنعت در توانمندسازی ما بسیار موثر بوده است؛ ما توانسته‌ایم از اجاره محل اقامت، تهیه غذا و فعالیت‌های دیگر مرتبط با گردشگری پول درآوریم. فعالیت‌های زیادی در روستاها وجود دارد مثل جمع‌آوری صمغ کائوچو، ماهیگیری، مراقبت از فیل‌ها، تماشای پرندگان و غیره که همگی درآمدزا هستند و اکنون از این راه پول زیادی از خارج به روستاها وارد می‌شود.

وزارت گردشگری و وزارت توسعه و کارآفرینی روستا با ارائه آموزش و برگزاری سمینارهایی درباره اینترنت و تکنولوژی به ما کمک کردند و باعث شدند ما بتوانیم از پتانسیل‌های روستا بهره بگیریم. دوست دارم در آینده این برنامه را به کسب‌وکاری بزرگ در شهر و مناطق ساحلی تبدیل کنم. دیگر زمان آن است که این کسب‌وکار کوچک را به کسب‌وکاری بزرگ تبدیل کنیم. بنابراین همه روستاها می‌توانند آنچه را که مردم در شهر به دست می‌آورند، به دست آورند.

به گزارش «دنیای‌اقتصاد»، در سال ۱۹۹۵ وزارت گردشگری مالزی برنامه اجاره اتاق را به گردشگران آغاز کرد. هدف از این برنامه تقویت مشارکت جوامع روستایی در بخش توریسم و کاهش مهاجرت روستاییان به شهرها بود. وزارت گردشگری این برنامه را در اولویت قرار داد، زیرا از پتانسیل خوبی در تامین تقاضای گردشگران داخلی و بین‌المللی برخوردار است و از سوی دیگر موجب می‌شود سود و ثروت ناشی از بخش گردشگری به بخش وسیعی از جوامع مالزیایی و به‌ویژه جمعیت روستایی اختصاص یابد.