توصیه می‌کنم سراغ ژیمناستیک نروید

یکی از حادثه‌های تلخ ژیمناستیک روز ۲۷ بهمن ماه سال ۱۳۸۰ ساعت ۷ بعدازظهر در سالن ژیمناستیک آموزشگاه‌های شهرستان استان تهران رخ داد. فاطمه حسین‌پور، ژیمناست کار عضو تیم ملی «ب» ایران در آن زمان ۱۴ سال داشت و از چهارسالگی در این رشته فعالیت می‌کرد؛ اما یک فرود از روی خرک بر تشک‌هایی نامناسب و غیر استاندارد باعث شد تا او برای همیشه بر روی ویلچر بنشیند و ...

پرونده دادگاه فاطمه حسین‌پور بعد از گذشت ۹ سال هنوز باز است و این ورزشکار هنوز به دنبال دریافت حق و حقوق خود است. حسین پور که با خبرگزاری مهر گفت‌وگو می‌کرد با بیان اینکه در آن زمان سه ماه با کمک تقدس‌نژاد، معاون وقت سازمان تربیت بدنی، برای توانبخشی به انگلیس رفت؛ اما بعد از گذشت کمتر از یک سال همه او را فراموش کردند، گفت: در همان موقع از مسببین این حادثه شکایت کردم؛ اما به من گفتند سالن و مربی تو بهترین بوده و این بی احتیاطی خودم بوده که این اتفاق برایم افتاده است. خیلی از این مساله ناراحت شدم و هنوز هم صبح‌ها وقتی از خواب بیدار می‌شوم، فکر این مساله ناراحتم می‌کند.

مرا سر می‌دوانند

وی با بیان اینکه دوسال پیش دوباره شکایت کردم و وکیل گرفتم؛ اما هنوز هیچ جوابی نگرفته‌ام و ظاهرا من را سرمی‌دوانند، ادامه داد: دادگاه ابتدا اعلام کرد که کارشناس ورزشی رشته ژیمناستیک ندارد و با پیگیری و چندین بار ارسال احضاریه به فدراسیون بالاخره کارشناس خبره‌ای از سوی فدراسیون برای بررسی این مساله به دادگاه معرفی شد. پاسخ این کارشناسی یک سال طول کشید و در نهایت کارشناس فدراسیون سالن را ۹۵ درصد و من را ۵ درصد در این اتفاق مقصر دانست.

گفتند پول بگیر و بی‌خیال شو

حسین‌پور تصریح کرد: بعد از این مساله مسوولان آموزش و پرورش به من گفتند که پولی بگیرم و بی‌خیال پیگیری این مساله شوم که قبول نکردم. به همین دلیل آنها روی نظر کارشناسی شده دادگاه شکایت دوباره کردند که دادگاهی که تا آن زمان اعلام می‌کرد که کارشناس این رشته را ندارد با کارشناس خودش با بررسی مجدد رای داد که در این اتفاق ۹۵ درصد سالن و ۵ درصد مربی مقصر است؛ اما با گذشت این مدت و رای دوباره دادگاه در سال ۸۹ هنوز پرونده‌ام باز است و هیچ جوابی از سوی مسوولان برای گرفتن حق و حقوقم نگرفته‌ام. ژیمناستیک کار پیشین تیم ملی «ب» ایران ادامه داد: بعد از اینکه در رای دوباره دادگاه مربی‌ام هم محکوم شد، وی - آزاده نقدی - چند شاهد آورد که بالای سر من بودند و من در آن روز تعادل روحی و روانی نداشته‌ام. در حالی که مربی من آن روز بالای سر من نبود و حتی کارشناسان هم این مساله را گفته‌اند که شاید اگر مربی در آن زمان بالای سر من بود، این اتفاق برایم نمی‌افتاد.وی به تشریح وضعیت سالنی که در آن زمان تمرین می‌کرد، پرداخت و گفت: در آن زمان به من می‌گفتند که این سالن مجهز‌ترین سالن است؛ اما در شرایطی که تشک استاندارد زیر خرک باید بین ۱۲ تا ۲۵ سانتی‌متر ارتفاع داشته باشد، تشک زیر خرک من تنها ۵ سانتی‌متر بود. حتی پزشکی قانونی نیز در گزارش خود برخورد با مانع سخت را دلیل این اتفاق اعلام کرد. الان هم در آن سالن بسته است و هیچ کس در آن تمرین نمی‌کند. الان و بعد از گذشت تمام این اتفاقات می‌گویند، اگر قرار است در آن سالن را ببندند باید در مابقی سالن‌های ژیمناستیک را زودتر از آن ببندند!حسین پور ۲۳ ساله با بیان اینکه هرکسی که می‌خواهد برود به این رشته می‌گویم به ژیمناستیک نرود، ادامه داد: حالا و بعد از اینکه من قطع نخاع شده‌ام، در جواب به من می‌گویند که اصلا دختران نباید ژیمناستیک کار کنند، در حالیکه من در ۱۴ سالگی بیش از ۱۰ سال بود که در این رشته فعال بودم و حالا از اینکه وارد رشته ژیمناستیک شدم، پشیمان هستم.

وی با گلایه از اینکه مسوولان نه به او سر می‌زنند و نه اینکه حقوق وی را پرداخت می‌کنند، گفت: قرار بود ماهی ۹۰ هزار تومان به من حقوق بدهند که بعد از گذشت یک سال وقتی در یک رسانه از مسوولان به خاطر عقب افتادن یک سال از حقوقم گلایه کردم، صندوق پیشکسوتان به من زنگ زده که حالا بیا این حقوق عقب افتاده را بگیر. متاسفانه هنوز وضعیت افزایش حقوقم مشخص نشده است. ماهی ۹۰ هزار تومان خیلی کم است و به هیچ عنوان کفاف هزینه درمان و لوازم پزشکی‌ام را نمی‌دهد، چه برسد به زندگی و تحصیلم.