امید‌وار رضایی:مسوولان جایگاه ورزش را در ابعاد مختلف کمرنگ می بینند

قانون معتقد است ورزش همگانی یک حق شهروندی است

پایگاه خبری شهرداری تهران- رییس فراکسیون ورزش مجلس گفت: مسوولانی که در حوزه تصمیم‌گیری فعالیت می‌کنند، جایگاه ورزش را در ابعاد مختلف کمرنگ می‌بینند.

عدم اعمال قانون برنامه سوم و چهارم توسعه در بخش واگذاری ورزش همگانی و انتقال آن از دولت به شهرداری‌ها، تنها دغدغه فراکسیون ورزش مجلس نیست؛ چرا که رییس این فراکسیون از بی‌عدالتی در توزیع سرانه‌های محدود ورزشی در ابعاد مختلف نرم‌افزاری و سخت‌افزاری هم بسیار گله‌مند است.

نماینده مردم مسجد سلیمان در مجلس هشتم معتقد است که این مشکل و نظایر آن، زاییده دیدگاه غلط برخی مدیران و مسوولان است که هنوز ورزش همگانی را در باور خود نگنجانده و از دستاوردهای آن غافلند.

آنچه در زیر می‌خوانید، متن کامل مصاحبه با امیدوار رضایی، رییس فراکسیون ورزش مجلس هشتم است.

* آیا ورزش را یک گفتمان می‌دانید؟

ورزش یک گفتمان است و بسیاری از اهداف اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و ... را تحت‌پوشش قرار می‌دهد. دنیای امروز حتی در بعد سیاسی، هزینه‌های بسیاری را از گذر ورزش پرداخت می‌کند. واقعیت این است که امنیت اجتماعی و سیاسی و مهم‌تر از همه سرمایه اجتماعی که ناشی از علاقه و توجه مردم برای خدمت به نظام است، از این مسیر حاصل می‌شود و با شناخت دقیق این مقوله می‌توان به توسعه در مسیرهای مختلف دست یافت.

* به نظر شما چرا ورزش همگانی در کشور ما مغفول مانده است؟

مشکل در باور و فهم مسوولان از جایگاه ورزش است و این، نتیجه عدم شناخت دستاوردهای مختلف آن است. مسوولان باید باور داشته باشند که ورزش، به‌خصوص در بعد همگانی، یک پیشگیری است که می‌تواند بسیاری از هزینه‌های سرسام‌آور در بخش‌های درمانی و آسیب‌های اجتماعی را کاهش دهد و جامعه با کمترین هزینه، بالاترین و بیشترین میزان بهره‌وری و توسعه در ابعاد مختلف را داشته باشد. می‌توان گفت که با گسترش ورزش همگانی بین اقشار مختلف، پویایی، نشاط و سلامت جمعی حاصل می‌شود و در بسیاری از قسمت‌ها صرفه‌جویی نخستین دستاورد آن است. این مساله‌ای است که هنوز در حد شعار در بین بسیاری از مدیران مطرح باقی مانده و در عمل به طور جدی بدان پرداخته نشده است.

* علاوه‌بر عدم باور مسوولان، به دیگر چالش‌های این بخش اشاره می‌کنید؟

نخستین و بزرگ‌ترین معضل ما در سر راه گسترش ورزش همگانی و نیز نهادینه کردن آن در جامعه و به عبارتی جای دادن آن در فرهنگ مردم، نداشتن برنامه‌های کوتاه مدت و بلندمدت مشخصی است که باز هم ریشه در دیدگاه مدیران دارد. مسوولانی که در حوزه تصمیم‌گیری فعالیت می‌کنند، جایگاه ورزش را در ابعاد مختلف کمرنگ می‌بینند. از این رواست که مشکلات بسیاری از جمله کمبود سرانه‌های ورزشی در ابعاد گوناگون سخت‌افزاری و نرم‌افزاری جلوه‌گر می‌شود. معضل بعدی وجود ناعدالتی‌ در توزیع همین سرانه‌های محدود است؛ به نوعی که در بسیاری از نقاط امکان برخورداری از کمترین‌ها را هم ندارند. این مشکل نه مربوط به دولت کنونی است و نه دولت قبلی، بلکه ده‌ها سال است که ما با چنین موضوعی مواجه هستیم.

* مجلس تاکنون برای حل این مشکلات چه اقداماتی انجام داده است؟

مجلس نیز در بعد نظارتی و قانونگذاری اقداماتی انجام داده که با بی‌مهری در اجرا مواجه شده است. به عنوان مثال، از زمانی که در مجلس پنجم حضور داشتم و قانون برنامه سوم توسعه به تصویب رسید، دولت مکلف شد که طرح جامع ورزش را براساس برخی شاخص‌ها اجرایی کند. یکی از سرفصل‌های مهم در این قانون، بحث تربیت‌بدنی و ورزش بود که به طور مجزا و شفاف بدان پرداخته شد تا مردم در همه نقاط حق خود از ورزش همگانی را به عدالت دریافت کنند. قانون معتقد است ورزش همگانی یک حق شهروندی است؛ ولی با وجود تصویب قانون سوم و چهارم توسعه، این امر همچنان در اجرا مورد بی‌مهری مجریان قرار گرفته است.

* چرا با وجود نص صریح قانون مبنی‌بر واگذاری ورزش همگانی از دولت به شهرداری‌‌ها، این مساله هنوز اتفاق نیفتاده است؟

مهم‌ترین دلیل شاید در نگاه دولتی باشد؛ یعنی نگاه متمرکزی که برخلاف سیاست‌های کلی اصل ۴۴ قانون اساسی، مدیریت را دولتی می‌بیند. اگر جز این بود، در این سال‌ها که از تصویب طرح جامع ورزش می‌گذرد، شاهد اجرای آن بودیم.

* نخستین دستاورد این واگذاری چه خواهد بود؟

بدون شک افزایش میزان مشارکت مردمی به گسترش ورزش در میان اقشار مختلف می‌انجامد. اداره ورزش همگانی توسط شهرداری‌ها و حتی دهیاری‌ها به دلیل ارتباط گسترده‌ این نهادهای عمومی غیردولتی با اقشار مختلف، به تدریج موجب نهادینه‌ساختن فرهنگ ورزش در جامعه خواهد شد و این هدف نهایی، غایی و عالی ورزش همگانی است.