حق پخش تلویزیونی در بن‌بست
همه چشم‌ها به صفحه جادویی تلویزیون
گروه ورزش- نمایندگان AFC امروز به تهران می‌آیند تا در حاشیه دیدار تیم‌های سایپا و کوروفچی جلسه‌ای با مسوولان فدراسیون داشته باشند. تنها چند روز به پایان مهلت داده شده توسط AFC به فدراسیون مانده و ما هنوز کوچک‌ترین پیشرفتی در زمینه حق پخش تلویزیونی نداشته‌ایم. صدا و سیما همچنان سفت و سخت بر مواضع خود پافشاری می‌کند و تلاش فدراسیون و باشگاه‌ها هم به جایی نرسیده است. تیم‌های ما در حالی با مشکل حق پخش تلویزیون دست و پنجه نرم می‌کنند که این مساله در همه جای دنیا حل شده است. در تمام کشورهای دنیا از همان زمانی که بازی‌ها برای اولین بار به صورت زنده از تلویزیون پخش شد به خاطر کمک به فوتبال حق پخش تلویزیونی که مبلغ قابل توجهی بود به باشگاه‌ها پرداخت شد.دیدارهای جام جهانی همواره گران‌ترین بازی‌ها بودند که کشورها مبالغ بسیار بالایی برای خرید آن می‌پرداختند. به طور مثال صدا و سیمای خودمان برای خرید رقابت‌های جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان مبلغ ۶میلیارد تومان را به صورت نقد پرداخت کرد.
قبل از انقلاب، فوتبال آن قدر ضعیف بود که نمی‌توانست حق پخش را طلب کند و این قضیه هم چندان برایشان اهمیتی نداشت. همچنین حجم آگهی‌های بازرگانی به آن اندازه نبود که درآمد زیادی را نصیب صدا و سیما کند. بعد از انقلاب رویه صدا و سیما تغییر کرد. در ابتدای انقلاب، جو مثبتی در مورد ورزش به خصوص فوتبال و کشتی وجود نداشت و پخش آنها به نوعی ممنوع بود. از سال ۵۹ این جو تا حدودی برطرف شد و مسابقات فوتبال به صورت گزیده و غیرمستقیم از تنها برنامه ورزشی آن زمان پخش می‌شد. بازی‌های استقلال-پرسپولیس هم از این قاعده مستثنی نبودند. بعد از شروع به کار شبکه سوم سیما و آزاد شدن پخش آگهی از سال ۷۱-۷۰ وضعیت فرق کرد. پخش مستقیم فوتبال آزاد شد و طرفداران زیادی پیدا کرد و به همین دلیل پیام‌های بازرگانی که قبل و میان بازی‌ها پخش می‌شد قیمت بسیار بالایی یافت. در سال ۷۶ و زمان ریاست صفایی فراهانی در فدراسیون فوتبال قضیه حق پخش تلویزیونی برای اولین بار مطرح شد. این پیشنهاد شکل بسیار جدی به خود گرفت و صفایی بر پرداخت این هزینه توسط صدا و سیما شدیدا پافشاری کرد. این فشار به حدی بود که دو، سه هفته از مسابقات لیگ آزادگان از تلویزیون پخش نشد و اجازه ورود دوربین‌های تلویزیونی صداو سیما به ورزشگاه داده نمی‌شد. البته در آن زمان صحبتی که پخش نشدن مسابقات به دلیل این اختلاف بوده مطرح نشد و هر چند سکرت باقی ماند. فشار مردم و افکار عمومی به حدی بود که فدراسیون فوتبال نتوانست مقابل آن دوام بیاورد و از حق خود کوتاه آمد.
در مورد بازی‌های خارجی هم در آن زمان چنین وضعیتی حاکم بود. صدا وسیما حاضر نبود مبلغی را بابت خرید بازی‌ها بپردازد و با ضبط آن از شبکه‌های خارجی و حذف لوگوی آن شبکه‌ها، طرفداران پر و پا قرص این رشته ورزشی را راضی می‌کرد. البته این روش چندان دوام نیاورد و مسوولان مجبور شدند مقابل شبکه‌های خارجی کوتاه بیایند و هر ساله مبالغ هنگفتی بابت خرید بازی‌ها به آنها بپردازند، اما در مورد بازی‌های داخلی بحث و جدل‌ها هیچ نتیجه‌ای نداشته است.
بندی که در قوانین صدا و سیما وجود دارد مبنی بر این که این نهاد به نهادهای دولتی هیچ مبلغی نباید پرداخت کند، شدیدا دست فدراسیون و مسوولان فوتبال را بسته است. پس از به وجود آمدن مساله تعلیق، فدراسیون از دولتی بودن خارج شد، اما باشگاه‌های ما همچنان با این مشکل مواجه هستند. کار به جایی رسیده که مسوولان فدراسیون دست به دامان نمایندگان فراکسیون ورزش مجلس شدند تا بودجه‌ای را برای پرداخت حق و پخش در اختیار صدا و سیما قرار دهند تا بدین ترتیب سر AFC کلاه بگذارند!تا امروز که نمایندگان AFC قرار است به تهران بیایند هیچ کدام از راه‌حل‌های فدراسیون به نتیجه‌ای نرسیده و علی کفاشیان به بن‌بست رسیده به طوری که در آخرین مصاحبه‌اش اعلام کرده دیگر کاری از دست من ساخته نیست و اگر تیم‌ها به AFC CUP رفتند من مسوولیتی را قبول نخواهم کرد!فشار مدیران باشگاه‌های نماینده ایران هم تاکنون به جایی نرسیده و همه چشم‌انتظار مانده‌اند تا ببینند چه سرنوشتی در انتظار فوتبال ما است.
ارسال نظر