مرتضی ناعمه

«آبروریزی»، این تنها واژه‌ای است که کماکان می‌توان به نتایج کاروان ایران در پکن اطلاق کرد، حتی اگر از کشتی آزاد یا تکواندو هم مدالی نصیب ما شود. کاروانی که در روزهای اخیر همه در شکست آن سهیم بوده‌اند و خود را مقصر دانسته‌اند جز آنها که باید. صندلی مدیران ورزش ایران چه در سازمان تربیت بدنی، چه در کمیته ملی المپیک به شدت لرزان است، اگر بپذیریم در دوران مدیریتی حال حاضر، هر شایعه‌ای با هزاران تکذیب هم به واقعیت می‌‌پیوندد باید منتظر ماند تا شایعه حضور «سید مهدی هاشمی» به جای «محمد علی آبادی» در ساختمان سئول به واقعیت بپیوندد تا بعد از آن سازمان با چینش آرا (که البته به دلیل ساختار مجمع کمیته المپیک طبیعی است) علی آبادی را راهی ساختمان گاندی کنند.

اما آنچه که به وقوع خواهد پیوست تفاوت چندانی در اصل ماجرا به وجود نمی‌آورد، گره کار آنجا است که قرار بود «برنامه سازمان تربیت بدنی» بر اساس «طرح‌ جامع ورزش» باشد.

اما آنچه در حال حاضر ملاحظه می‌شود، خاک خوردن «طرح جامع ورزش» در بایگانی سازمان تربیت بدنی است، طرحی که محور برنامه توسعه چهارم بود، به بایگانی سپرده شد تا ساخت‌وساز اماکن جایگزین امور زیربنایی برای پرورش قهرمانان شود و کار به جایی برسد که حالا رسیده است. سوالی که از مدیران سازمان تربیت بدنی باید پرسید این است که این همه استخر و سالن ورزشی چند قهرمان را تحویل دادند یا ما را به کدام مقام قابل توجه در المپیک رساندند؟ مگر دلخوشی مردم ما جز همین شادی برای چند مدال است که همین‌ها هم از آنها دریغ شده است. آنچه که ظرف سه سال گذشته در ورزش کاشته شد، امروز در المپیک درو شد، تا نتیجه انحراف از طرح جامع ورزش را ببینم، اگر چه از فردا باید منتظر متهم شدن هوای گرم پکن و زمین کج و نابلدی عروس باشیم.