مردی که حرف‌هایش را در زمین زد

سرمربی تیم فوتبال بارسلونا در حالی به حضور چهار ساله خود در این تیم پایان می‌دهد که طی این مدت ۱۳ جام کسب کرد و آبی و اناری‌پوشان با هدایت این مربی به عنوان بهترین تیم جهان لقب گرفتند. به گزارش مهر، «جوزپ گواردیولا» بی‌تردید به تیمی‌فراخوانده شد که پتانسیل بهترین شدن در جهان را داشت و چه بسا اگر این تیم در اختیار «سرآلکس فرگوسن» قرار می‌گرفت هم همین موفقیت‌ها را کسب می‌کرد. طرفدار گواردیولا باشید یا نه، بارسلونا را دوست داشته باشید یا خیر، و اصولا فوتبالی باشید یا نباشید، نمی‌توانید از بزرگ‌منشی این مربی جوان و جنتلمن‌مآب بودنش به سادگی بگذرید. علاقه‌مندان فوتبال در ایران همواره ادبیاتی متفاوت را از مربیان هموطن خود شاهد بوده اند.

بسیاری از مربیان ایرانی هستند که همواره پس از باخت به انحای مختلف از زیر بار شکست تیم خود شانه خالی می‌کنند. البته شاید بتوان این موضوع را به نوعی هوشمندی این مربیان دانست که با بازی با لغات، توجه طرفدار فوتبال را از اصل موضوع منحرف می‌کنند؛ اما اگر برای تماشاگر فوتبال شعوری قائل می‌بودند چه بسا هرگز این حرف‌ها را بر زبان نمی‌راندند.

روزپنج‌شنبه پرسپولیس شکست سنگینی را مقابل تراکتورسازی متحمل شد و میثاق معمارزاده، مقصر شماره یک این تیم، عنوان کرده حرف‌های زیادی برای گفتن دارد که بعدا خواهد گفت. پرویز مظلومی‌هم پس از تساوی ناامیدکننده مقابل شهرداری گفت که حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد؛ اما معلوم نیست مربی و بازیکن ایرانی چرا حرف‌هایش را در زمین

نمی‌زند.

اما گواردیولا در کنفرانس مطبوعاتی‌اش، به خبرنگاران گفت: «می‌خواهم درک کنید که این تصمیم آسانی نبود. می‌خواهم سعی کنم که احساسم را بیان کنم و امیدوارم طرفداران این را بفهمند. من واقعا به خاطر ابهام‌هایی که در چند هفته اخیر به وجود آمد، متاسفم.

من همیشه به دنبال قراردادهای کوتاه مدت هستم؛ زیرا توقعات در بارسا بالاست. من به عنوان یک بازیکن با این توقعات روبه‌رو شده بودم و می‌دانستم که چطور باید با آن کنار بیایم. همیشه می‌دانستم که چهار سال در بارسا مانند یک ابدیت است. نمی‌خواستم با قرارداد طولانی مدت خودم را به تصمیم‌هایی که نمی‌خواستم، گره بزنم. در پاییز، من به رییس و مدیر ورزشی باشگاه اعلام کردم که این فصل، پایان دوران حضور من در بارسا خواهد بود؛ اما نمی‌توانستم این را به بازیکنان بگویم؛ زیرا شرایط بسیار پیچیده می‌شد. اکنون که دو جام مهم را از دست دادیم، زمان خوبی برای اعلام این موضوع بود.»

سرمربی موفق کاتالان‌ها دلیل اصلی جدایی‌اش از این باشگاه را خستگی بیش از اندازه بعد از ۴ سال کار در این باشگاه عنوان کرد. «۴ سال هر کسی را خسته می‌کند. من به رییس باشگاه گفتم که دوران من در پایان فصل به اتمام می‌رسد.

من دیگر نمی‌توانم چیز جدیدی به تیم بدهم و مربی جدید باید این کار را بکند. صحبت با رسانه‌ها و بازیکنان برای چهار سال انرژی زیادی از من گرفت. می‌دانم که بارسا بهترین باشگاه برای مربیگری است؛ اما اکنون زمان مناسبی برای جدا شدن است.» گواردیولا همچنین با تشکر از بازیکنانش گفت: «می‌خواهم از بازیکنانم که مسوول همه موفقیت‌هایی هستند که من در اینجا به دست آورده‌ام، تشکر کنم.

کار کردن با آنها یک افتخار بود. دیگر انرژی‌ای برای ادامه کار ندارم، نیاز به استراحت دارم. نیاز دارم تا احساسی را که در ابتدای کارم داشتم، بار دیگر به دست بیاورم. دیگر احساس سابق را ندارم و بارسا شایسته این نیست.

این تنها چیزی است که می‌توانم بگویم. » آیا چنین اظهارنظرهایی را از یک مربی ایرانی سراغ دارید؟ آیا مربی ایرانی، موفقیت و صلاح مربی بعد از خود را می‌خواهد؟ در این راه نمی‌توان همه را به یک چوب راند و بعضا مربیانی هم بوده‌اند که بدخواه مربی جانشین خود نبوده‌اند؛ اما غالبا چنین نبوده است.

به راستی چنین حرفه‌ای گری و بینشی نباید گواردیولا را به کسب چنین موفقیت‌هایی نائل گرداند؟ در فوتبال ما مربی و بازیکن اغلب فرافکنی کرده و به شعور تماشاگر توهین می‌کنند.

ای کاش الگوهای جماعت فوتبالی ایران، شخصی چون پپ گواردیولا بود!