فردا دیر است قهرمانان را امروز دریابید

محسن زارعیان

در حالی که تنها ۳۶ روز تا آغاز المپیک فرصت باقی است، طبق معمول شانس‌های ایران در مدال‌آوری به کشتی آزاد و فرنگی، وزنه‌برداری، تکواندو، پرتاب دیسک و شاید بوکس و جودو محدود می شود. از ۱۱ مدال طلای ایران در تاریخ المپیک، کشتی آزاد ۵ مدال (۴۵ درصد)، وزنه برداری ۴ مدال (۳۶ درصد) و تکواندو دو مدال (۱۸درصد) را به دست آورده‌اند. از کل ۴۸ مدال ایران در رقابت‌های المپیک، کشتی‌آزاد ۳۰ مدال (۶۲ درصد)، وزنه‌برداری ۱۲ مدال (۲۵ درصد)، تکواندو ۴ مدال (۸ درصد) و کشتی فرنگی دو مدال (۴ درصد) را کسب کرده‌اند. با توجه به جدول زمان‌بندی رقابت‌ها المپیک لندن و وضعیت سایر رشته ها، روز جمعه ۱۳ مرداد، با برگزاری رقابت‌های وزنه‌برداری دسته ۸۵ کیلوگرم، سهراب مرادی و کیانوش رستمی به احتمال قریب به یقین اولین مدال ها را نصیب کاروان کشورمان خواهند کرد. اما آیا ذهن مسوولان ما الان بیشتر متوجه بزرگ‌ترین رخداد ورزشی جهان یعنی المپیک است یا نقل و انتقالات فوتبال و ارقام میلیاردی آن ؟ به خاطر داریم همواره در المپیک‌های قبلی، به خصوص المپیک ۲۰۰۸ پکن، به جای ۴ سال برنامه‌ریزی، فقط از زمانی که زنگ آغاز رقابت‌های المپیک زده می شد تا روز پایان آن شاهد توجهات و وعده‌های پاداش مسوولان بودیم. این عزیزان با توجه به ناکامی ورزشکاران ما در روزهای برگزاری مسابقات به دلیل تدارک ناکافی و نامناسب و بی‌توجهی در طول سال‌ها و ماه‌های قبل از آغاز المپیک، تنها در طول مسابقات حاضر به پرداخت پاداش‌های مناسب به ورزشکاران بودند، تا آب رفته را به جوی بازگردانند. غافل از آنکه اینها نوشداروی بعد از مرگ سهراب بوده و هر چقدر هم به ورزشکار در زمان مسابقه وعده مالی برای تشویق و ایجاد روحیه داده شود، اگر از لحاظ بدنی و ذهنی خوب آماده نشده باشد اثری نخواهد داشت. این توجه و پاداش که شاید برای حفظ آبرو و جایگاه و سمت خود مسوولان در طول مسابقات داده می شود زمانی موثر خواهد بود که به موقع و در زمان تمرین‌های سخت و جان فرسای قبل از مسابقات به او داده شود. در این صورت است که ورزشکار می تواند با انگیزه کافی خود را آماده مسابقات کند و زیر فشار تمرین دوام بیاورد. علاج واقعه قبل از وقوع و نیز درس گرفتن از المپیک‌های قبلی وعملکردهای درست و غلط مسوولان قبلی ورزش ، قطعا بهترین راهکار است.

مسلم است که در همه جای دنیا در بین ورزشکاران رشته‌های مختلف، فوتبالیست‌ها بالاترین دستمزدها را می گیرند و در کانون توجه قرار دارند. ولی در کدام کشور دنیا، به یک فوتبالیست که هنوز افتخاری برای کشور به دست نیاورده، بیش از صد برابر یک وزنه‌بردار یا کشتی‌گیری می‌دهند که نفر اول و قهرمان دنیا است. به نظر می‌رسد بها دادن به دیگر رشته‌های ورزشی و مربیان آنها و مسوولان فدراسیون‌ها در این شرایط واجب‌تر از هر کاری برای مدیران و

تصمیم‌گیران وزارت ورزش باشد.

امید آنکه مسوولین کشورهم با توجه کافی و به موقع، پاسخ زحمات گذشته آنان را به خوبی بدهند. این امر به بالا بردن انگیزه ورزشکاران در این چند روز باقیمانده تا المپیک کمک زیادی خواهد کرد. شاید پرداخت یک مبلغ در این روزها، اثری به مراتب بیشتر از پرداخت چند برابری در روز مسابقه داشته باشد. شانس‌های مدال المپیک ایران را به موقع دریابید. فردا دیر است.