علیرضا مجمع:با اعلام نامزدهای بخش مسابقه سینمای ایران (سودای سیمرغ) و مسابقه فیلم‌های اول (نگاه نو) این ماراتن سی‌وسومین دوره جشنواره فیلم فجر آرام آرام به پایان خود نزدیک می‌شود. امسال سال جوانان جویای نام لقب گرفت و پیشکسوتان سینمای ایران موی سپیدشان را گروی آبروداری جوانان سینماگر گذاشتند و خیلی‌ها در این دوره حضور پیدا نکردند تا به گفته مدیران جشنواره جا برای جوان‌ها بازتر شود. در این مجال سعی می‌کنیم مروری تحلیلی داشته باشیم بر نامزدهای سه بخش اصلی سودای سیمرغ و همچنین نگاه نو و اینکه احتمالا این فیلم‌ها چقدر می‌توانند با مخاطب ارتباط بگیرند. سودای سیمرغ: ۴ جایزه، ۶ مدعی

در همه جشنواره‌های معتبر سه جایزه اصلی وجود دارد که تکلیف جشنواره را روشن می‌کند. بهترین فیلم، بهترین کارگردانی وبهترین فیلمنامه و همچنین جایزه ویژه هیات داوران. اگر هیات داوران امسال مثل سال گذشته نخواهد حاتم بخشی کند و دل همه را به دست بیاورد، به شکل معمول در این سه بخش ۶ فیلم وجود دارد که گوی سبقت را از دیگر فیلم‌ها ربوده‌اند و این چهار جایزه را مال خود می‌کنند. از این ۶ فیلم، چهار فیلم خداحافظی طولانی (فرزاد موتمن)، رخ دیوانه (ابوالحسن داوودی)، من دیه‌گو مارادونا هستم (بهرام توکلی) و دوران عاشقی (علیرضا رئیسیان) در هر سه بخش نامزد دریافت جایزه شده‌اند و در بخش بهترین فیلم مزار شریف (حسن برزیده) و در بخش بهترین کارگردانی مصطفی کیایی(عصر یخبندان) و حسن برزیده (مزار شریف) به این جمع اضافه شده است.

نکته اصلی و مهم در اینجا حضور فرزاد موتمن به‌عنوان گزینه جدی هیات داوران برای هر سه بخش اصلی است. این کارگردان با اینکه فیلم‌های مهمی همچون هفت پرده، شب‌های روشن و صداها را در کارنامه‌اش دارد اما در هیچ دوره‌ای مورد توجه داوران قرار نگرفته بود. خداحافظی طولانی فیلم بهتری از آن سه فیلم نیست، اما همین که موتمن با یک قصه جمع و جور و سر و شکل‌دار خود را از زیر بار انگ‌های ضد جشنواره بودن خلاص می‌کند باز هم جای خوشحالی دارد.

«رخ دیوانه» اما به نظر می‌رسد فیلم سر و شکل‌داری است که هم نخبگان را درگیر خود کرده و هم مردم به تماشای آن با خیال راحت خواهند نشست. «من دیه‌گو مارادونا هستم» هم برخلاف فیلم‌های دیگر بهرام توکلی احتمالا با حضور تعداد زیادی از بازیگران سرشناس و ناشناس مخاطب عام را نشانه رفته است و با طنز موقعیت و فضای ابزرودی که دارد می‌تواند فروش خوبی در گیشه داشته باشد. «دوران عاشقی» هم به نظر می‌رسد دل هیات داوران را برده است و علیرضا رئیسیان تا اینجای کار پاداش ۳۰ سال حضور در سینمای ایران را گرفته است. «عصر یخبندان» اما تنها در بخش کارگردانی نامزد دریافت جایزه شده است و این نشان می‌دهد هیات داوران به رشد مصطفی کیایی در این بخش بهای بیشتری داده‌اند و از خط شکسته روایت در فیلم او خیلی لذت نبرده‌اند. این فیلم هم می‌تواند در اکران عمومی مخاطب عام را غافلگیر کند و او را درگیر ماجراهای عجیب و غریب آدم‌هایش کند. «مزار شریف» اما خشک‌ترین فیلم این فهرست است. حسن این اثر بی‌شک کار استودیویی گسترده آن است که شاید در سینمای ایران بی‌سابقه باشد. به همین دلیل بخش جلوه‌های ویژه بصری و طراحی صحنه بهترین گزینه برای سیمرغ‌های احتمالی «مزار شریف» است.

بازیگران: طیف متنوع بازی‌ها

حالا که تا اینجا آمده‌ایم به نامزدهای بازیگری هم نگاهی بیندازیم بد نیست. در این بخش بازی متفاوت باران کوثری در «کوچه بی‌نام» و لیلا زارع در «شیفت شب» بیشتر جلب نظر می‌کند، اما به نظر می‌رسد این بار هیات داوران به شیوه نوبتی عمل کند و به طناز طباطبایی برای «رخ دیوانه» شانس بیشتری برای دریافت سیمرغ می‌دهد. در فیلم‌های سال‌های قبل خیلی‌ها مدعی بودند که طناز طباطبایی نفر اول بازیگری سینمای ایران بود اما به او سیمرغ بازیگری را ندادند، اما این بار احتمال بیشتری وجود دارد تا او بهترین بازیگر زن دوره ۳۳ شود. در بخش بازیگری مرد، اما سیامک صفری با بازی حیرت انگیزش در «اعترافات ذهن خطرناک من» هیات داوران را حداقل برای نامزدی بهترین بازیگر مرد قانع کرده است.پس می‌شود احتمال داد که این بار حق به حقدار برسد و این بازیگر تئاتر برخلاف جایزه‌ای که در سال گذشته به نوید محمدزاده داده نشد، این بار با دست پر از مراسم اختتامیه بیرون بیاید. سعید آقاخانی برای «خداحافظی طولانی» هم از بقیه متفاوت‌تر جلوه کرده است و فیلمش هم در هر سه بخش اصلی نامزد دریافت جایزه است. می‌توان گفت که بعد از سیامک صفری، سعید آقاخانی را می‌توان گزینه جدی‌تری نسبت به بقیه بازیگران نقش اول مرد دانست.