سی منهای یک- روز سوم:
تاریخ مصرف؛ دهه شصت!
اگر از احوالات ۲۹ خواسته باشید کمی تا قسمتی تصور میشود بیست و اندی سال عقبتر از سال ۱۳۸۹ است. فیلمها به جرات، چه در مضمون و چه در اجرا عقبتر از حال حاضرند.
علیرضا مجمع
اگر از احوالات ۲۹ خواسته باشید کمی تا قسمتی تصور میشود بیست و اندی سال عقبتر از سال ۱۳۸۹ است. فیلمها به جرات، چه در مضمون و چه در اجرا عقبتر از حال حاضرند. حتی در باسابقهترین فیلمسازی که تاکنون فیلمش به نمایش در آمده-محمد علی طالبی- این عقب افتادگی به شکل ناباورانهای مشهود است. اتفاقات دو فیلم- باد و مه و خانه امن است- در دهه شصت میگذرد و فرم فیلم هم ایضا به همین ترتیب.
فیلم روز: مرگ کسبوکار من است
نکته بسیار مهمی که در اولین فیلم امیر حسین ثقفی دیدم، علاقه بیحد و حصر به سینما است. فیلم مرگ کسبوکار من است، بهرغم تمام ایراداتش این نکته مهم را با خود دارد که کارگردانش شیفته سینما است. برای همین از بازیگرانش بازی میگیرد و مخاطب برایش قابل احترام است. خود امیرحسین ثقفی هم در گفتوگوی تلویزیونیاش در همین اول راه بسیار امیدوارکننده نشان داد. با این سن و سال کم خوب فیلم دیده است، خوب کتاب خوانده است و با توجه به درکش از سینما تحلیلگر خوبی هم هست، به وسع خودش. مرگ کسبوکار من است، نشان از یک فیلمساز آیندهدار در سینمای ایران دارد.
چهره روز: شایسته ایرانی
این چهره را یادتان هست؟ چهره مردانه زمختی که جعفر پناهی در فیلم آفساید از او به عنوان یکی از دخترهای پسرنمایی استفاده کرد که میخواستند به استادیوم آزادی بروند؟ شایسته ایرانی حالا فیلم دیگری بازی کرده با موضوعی حساسیتبرانگیز که اتفاقا در سه بخش جشنواره هم نمایش دارد. مهمترینش بخش بینالملل جشنواره است که جرات و جسارت هیات انتخاب را نشان میدهد به هر حال. شایسته ایرانی در آینههای روبهرو ساخته نگار آذربایجانی در نقشی به نسبت دشوار بازی قابل قبولی را ارائه کرده است. هرچند در فیلم اول کارگردانی جوان بازی کرده، اما نقش «ادی» دشواریهای خودش را داشته و باعث شده این بازیگر توانمند بتواند تواناییهایش را نمایش دهد.
پدیده روز: فیلمهایی که نمیبینیم
دقت کنید که امسال سال ویژهای است، به دلیل حجم بالای فیلمهای جشنواره. پس بنابراین اگر قرار است فیلمها بازتابی داشته باشند باید دیده شوند تا دربارهشان صحبت شود. حالا با این اوصاف وقتی جدول را میبینید، جمعا ۴۴ خانه برای فیلمهای جشنواره لحاظ شده، که وقتی یک حساب سرانگشتی میکنی میبینی فقط بخش مسابقه سینمای ایران و نوعی نگاه ۴۵ فیلم دارد. حالا خودتان قضاوت کنید که برنامهریزی تا چه حد باید کاردرست باشد که این اتفاق بیفتد.
ارسال نظر