علیرضا مجمع

اولین جلسه شورای‌عالی سینما پنج‌شنبه برگزار شد و ریاست محمود احمدی‌نژاد در این جلسه نشان داد سینما تا چه میزان می‌تواند برای دولت مهم باشد. از همان زمان که شمقدری وعده تشکیل این شورا را با حضور رییس‌جمهور داد اولین سوالی که پیش آمد این بود که مگر سینما در شکل فعلی چیزی کم دارد که قرار است یک شورای‌عالی هم برایش تشکیل شود؟ در اولین جلسه شورا تنها در حد کلیات حرف‌هایی زده شد که نشان داد نیازی نیست چنین جلسه‌ای تشکیل شود تا مثلا مساله بیمه هنرمندان و فیلم‌های فاخر و امثالهم تصویب شود. از سوی دیگر، سخنان رییس جمهور ابهام دیگری را به ساختار فعلی سینمای ایران اضافه کرد و آن دستور تشکیل سازمان سینما توسط وزارت ارشاد است. این ابهام، البته از آنجا ناشی می‌شود که مدت‌ها است بنا بر کوچک کردن دولت است و حتی وجود بنیاد سینمایی فارابی در حال حاضر محل بحث و چالش‌های فراوان در چگونگی و چرایی موجودیتش است. حال با این اوصاف تصور اینکه سازمان دیگری وبال سینمای ایران شود و چند سال بعد به معضلی حل نشدنی تبدیل گردد، نادرستی این مسیر را بیش از پیش نمایان می‌کند. و نکته و سوال آخر؛ افرادی حاضر در این جلسه بودند که بی تعارف هیچ دورنمایی را از ادامه این جلسات بازتاب نمی‌دهند. تیتر این جلسه بنابر اعلام «پایگاه اطلاع‌رسانی دولت» «بررسی راهکارهای ارتقای سطح سینمای کشور» بود. سوال این است که آیا با چند نفر که با دولت همفکر هستند و اساسا مخالفت یا نقدی بر سیاست‌های سینمایی کشور ندارند می شود به دنبال ارتقای سینمای ایران بود؟ قصد من به هیچ وجه سبک شمردن افراد حاضر در این جلسه نیست. اما قضاوت کنید که این شش نفر که یک نفرشان هم (مسعود جعفری جوزانی) در جلسه حضور نداشت، افراد مناسب چنین جلسه‌ای هستند؟ و آیا فیلمسازی که تنها دو فیلم ساخته است و به تازگی دارد فیلم سومش را می‌سازد، در شان چنین جلسه‌ای است که نام «شورای‌عالی سینما» را بر پیشانی دارد؟ این سوالات البته ممکن است در جلسه‌های بعدی این شورا پاسخ داده شود.