با اهدای جایزه بهترین فیلم به «اتاق کناری» ساخته پدرو آلمادوار
شیر ونیزی به اسپانیا رفت
فیلم «اتاق کناری» همزمان با نخستین اکرانش در جشنواره ونیز با استقبال بسیار گسترده تماشاگران روبه‌رو شد و توانست رکورد تشویق ایستاده تماشاگران را در این جشنواره بشکند. جولین مور و تیلدا سوئینتون، بازیگران این فیلم، دوشنبه‌شب گذشته پس از اکران فیلم با تشویق ایستاده ۱۷دقیقه‌ای مواجه شدند؛ این در حالی بود که آلمادوار، کارگردان فیلم، در بالکن سالن فیلم را تماشا می‌کرد و همزمان با تشویق‌ها از پله‌ها پایین دوید تا خود را به صحنه اکران و روبه‌روی تماشاگران برساند.
شیر نقره‌ای بهترین کارگردانی به بردی کوربت برای فیلم سه‌و‌نیم‌ساعته «The Brutalist» با بازی آدریان برودی و فلیسیتی جونز تعلق گرفت. این فیلم، یک اثر بیوگرافی در رابطه با یک معمار خیالی مجارستانی و بازمانده هولوکاست است که به ایالات متحده مهاجرت می‌کند.
همچنین «من هنوز اینجا هستم» نوشته والتر سالس توانست پس از عبور از آثار شناخته‌شده این دوره از جشنواره، جایزه بهترین فیلم‌نامه را بگیرد.
دیگر برندگان
نیکول کیدمن جایزه بهترین بازیگر زن را برای بازی در فیلم «دختربچه» در کنار آنتونیو باندراس و هریس دیکنسون به خانه برد، اما از آنجا که مادرش به‌تازگی فوت کرده بود، نتوانست جایزه‌اش را دریافت کند و هالینا رجین این جایزه را به عنوان نماینده او دریافت کرد. رجین پس از دریافت جایزه، پیامی از کیدمن را برای عموم خواند: «من در شوک هستم و باید پیش خانواده‌ام باشد، اما این جایزه برای مادرم است... من از اینکه توانستم نام او را به همه شما بگویم بسیار سپاسگزارم. برخورد زندگی و هنر دلخراش است و دلم شکسته است.»
در ادامه ونسان لندون، بازیگر فرانسوی، به خاطر بازی در فیلم «پسر ساکت» با عنوان فرانسوی «بازی با آتش» عنوان بهترین بازیگر مرد را از آن خود کرد.
همچنین جایزه بزرگ هیات داوران به فیلم «ورمیگلیو» به کارگردانی مائورا دلپرو رسید. در این دوره جایزه مارچلو ماستریانی که به بازیگران نوظهور اهدا می‌شود به پل کرچر، بازیگر فیلم «و فرزندانشان پس از آنها» رسید.
در این دوره از جشنواره ونیز، نادر ساعی‌ور سینماگر ایرانی نیز با فیلم «شاهد» توانست جایزه تماشاگران بخش افق‌های اکسترا را دریافت کند. همچنین ارشیا شکیبا با فیلم کوتاه «چه کسی خورشید را دوست دارد» (Who Loves the Sun) برنده جایزه بهترین فیلم کوتاه بخش افق‌های هشتاد و یکمین جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز شد.
همچنین پیش از این جوآنا هاگ، رئیس هیات داوران بخش روزهای ونیز، جایزه بهترین کارگردانی این بخش را به فیلم «ماناس» به کارگردانی ماریانا برناند فورتس اعطا کرد، فیلمی که در جنگل‌های آمازون برزیل اتفاق می‌افتد و داستان دختر ۱۳سالهای را روایت می‌کند که تصمیم می‌گیرد با سیستم ظالمی که خانواده‌اش و زنان جامعه‌شان را آزار می‌دهد، مقابله کند. این فیلم که مورد حمایت والتر سالس و برادران داردن است، جایزه نقدی ۲۰هزار یورویی (۱۶۸۶۵ پوند) بهترین کارگردانی بخش مستقل روزهای ونیز را دریافت کرد که به طور مساوی بین ماریانا برناند فورتس کارگردان فیلم و نماینده فروش آن ،کمپانی «Bendita Film Sales» تقسیم می‌شود.
همچنین فیلم «آلفا» ساخته جان ویلم ون اوییک جایزه لیبل سینمای اروپا را برای بهترین فیلم اروپایی در این بخش دریافت کرد که داستان مردی را دنبال می‌کند که زندگی آرامش با آمدن پدرش و آغاز یک تور اسکی خطرناک، آشفته می‌شود.
درباره ونیز
جشنواره ونیز قدیمی‌ترین جشنواره سینمایی جهان است. این جشنواره نخستین بار در سال ۱۹۳۲ میلادی برگزار شد و در کنار دو همتای اروپایی خود، جشنواره فیلم کن و جشنواره فیلم برلین و همچنین دو جشنواره فیلم تورنتو و ساندنس در آمریکای شمالی، یکی از پنج جشنواره بین‌المللی بزرگ فیلم در سراسر جهان است و جایزه اصلی آن، جایزه شیر طلایی بهترین فیلم بخش مسابقه بین‌الملل، می‌تواند تضمینی برای موفقیت‌های بعدی سینماگران باشد.
سینمای ایران از سال‌ها پیش در این جشنواره حضور داشته و موفقیت‌های بسیاری کسب کرده است. اولین حضور سینمای ایران و سینماگران کشورمان در این رویداد به سال ۱۳۳۷(۱۹۵۸) و فیلم کوتاه «مینیاتورهای ایرانی» به کارگردانی مصطفی فرزانه برمی‌گردد که به‌عنوان یک تولید فرانسوی در جشنواره نمایش داده شد.
پس از فرزانه، ابراهیم گلستان حضوری طولانی و موفق در ونیز داشت. فیلم «یک آتش» به کارگردانی او در سال ۱۳۴۰(۱۹۶۱) به‌عنوان اولین محصول ایران در بخش فیلم‌های کوتاه ونیز نمایش داده شد و به عنوان اولین جایزه بین‌المللی تاریخ سینمای ایران، مدال برنز را دریافت کرد. گلستان در سال ۱۳۴۱(۱۹۶۲) با دو فیلم «خراب‌آباد» (ما آدمیم) و «موج، مرجان، خارا» که دومی را با همکاری آلن پندری کارگردانی کرد، در ونیز حضور داشت و برای فیلم دوم، بار دیگر برنده مدال برنز جشنواره شد.
همچنین فیلم «گاو» به کارگردانی داریوش مهرجویی در سال ۱۳۵۰(۱۹۷۱) در بخش خارج از مسابقه ونیز به نمایش درآمد و به پدیده آن سال جشنواره تبدیل شد، ضمن اینکه جایزه فیپرشی (فدراسیون بین‌المللی منتقدان سینما) را نیز آن خود کرد.
در پنجاه و دومین دوره جشنواره فیلم ونیز، عباس کیارستمی به‌عنوان نخستین سینماگر ایرانی روی صندلی داوری بخش رسمی نشست. در آن دوره فیلم «دت یعنی دختر» به کارگردانی ابوالفضل جلیلی در این بخش به نمایش درآمد و برنده دو جایزه اوزله طلایی و جایزه یونیسف شد.
در سال ۱۳۷۸(۱۹۹۹)، عباس کیارستمی ۲۷ سال بعد از نمایش فیلم کوتاه «نان و کوچه» در ونیز، با «باد ما را خواهد برد» در بخش مسابقه اصلی ونیز رقابت کرد و برنده جایزه بزرگ هیات داوران شد.
در سال ۱۳۷۹(۲۰۰۰) در پنجاه و هفتمین دوره جشنواره، بزرگ‌ترین موفقیت سینمای ایران در ونیز رقم خورد. جعفر پناهی با «دایره» جایزه شیر طلایی بهترین فیلم جشنواره را برای سینمای ایران به ارمغان آورد.
در سال ۱۳۹۶(۲۰۱۷) و در هفتاد و چهارمین دوره جشنواره ونیز، «بدون تاریخ، بدون امضا» از ایران در بخش افق‌های ونیز رقابت کرد و برنده دو جایزه بهترین کارگردان برای وحید جلیلوند و بهترین بازیگر مرد برای نوید محمد‌زاده شد. در سالهای اخیر فیلم‌های متعددی از سینمای ایران در جشنواره ونیز حاضر بوده‌اند و جوایز مختلفی از جمله فیپرشی، افق‌ها، ماستریانی و ... را دریافت کرده‌اند.
