حسین حقگو در سال‌های اخیر عمده انرژی و وقت کارشناسان و فعالان اقتصادی و صنعتی صرف ایجاد زبان مشترک با دولتیان در مفاهیم و مبانی اساسی توسعه‌ای شد؛ اینکه توسعه اقتصادی امری لازم، ضروری و متکی به تولید آن هم عالی‌ترین نوع آن یعنی تولید صنعتی است. اینکه «تولید ثروت» بر «‌توزیع» آن مقدم و این خود نیز مستلزم ایجاد فضای مناسب کسب و کار است. اینکه ایجاد چنین فضایی از طریق کاهش حضور دولت در عرصه تصدیگری‌های اقتصادی و امکان دادن به بخش خصوصی برای نقش‌آفرینی در این عرصه و مشارکت در تصمیم‌سازی‌ها میسر است و بسیاری موارد دیگر. اظهارات رییس‌جمهور منتخب و مشاور اقتصادی ایشان در توجه به ضرورت‌های فوق و از جمله لزوم حل مشکلات دامنگیر بخش‌های تولیدی و سپردن بسیاری از کارها به انجمن‌ها و تشکل‌ها، تدوین سریع آیین‌نامه‌های قانون بهبود فضای کسب و کار، ایجاد معاونت سرمایه‌گذاری در ریاست‌جمهوری و احیای سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی و... نشان‌دهنده آگاهی کافی دولت جدید از چالش‌های اقتصادی و صنعتی کشور است. به نظر می‌رسد اکنون مرحله‌ای دیگر آغاز شده است که کارشناسان و فعالان اقتصادی و به‌خصوص مجموعه تشکل‌های صنعتی در حوزه‌های مختلف باید روش خود را برای همکاری با دولت تغییر داده و به جای طرح مباحث کلی، کلان و اقناع کردن طرف مقابل (دولت) به مسائلی که خود از آن به‌خوبی اطلاع دارند، دو رویکرد جدید را در دستور کار خود قرار دهند. -۱ طرح‌های عملیاتی با مشخص کردن هزینه و زمان هر طرح (توجیه فنی- اقتصادی) در جهت کاهش مشکلات مختلف مبتلا به تولید کشور ارائه دهند. -۲ با تقویت قدرت کارشناسی و انسجام ساختار درونی خود، توانمندی‌شان را برای همکاری با دولت و بر دوش کشیدن وظایف جدید به اثبات برسانند.