موسسه بین‌المللی آهن و فولاد اعلام کرده است رشد تولید فولاد ایران در ۸ماه گذشته فقط ۴درصد بوده است که ۴۰درصد کمتر از رشد تولید جهان است.

شتاب ناکافی رشد تولید فولاد در برابر تقاضای فزاینده موجب شده است، سهم واردات در تامین نیاز داخلی به این محصول نزدیک به ۵۰درصد شود. دقت در شاخص‌های تولید، واردات و مصرف و از طرف دیگر استعدادهای اقتصادی ایران برای افزایش ظرفیت تولید این پرسش را ایجاد می‌کند که چرا سرمایه‌گذاری در این بخش شتاب کافی ندارد. محمدرحیم رستی، مدیرعامل شرکت ملی فولاد ایران روز گذشته در گفت‌وگو با ایسنا برای دومین بار در ۶۰ روز گذشته از فقدان آمادگی بخش‌خصوصی برای سرمایه گذاری در صنعت فولاد سخن گفته و یادآور شد، بانک‌ها نیز توان پرداخت تسهیلات مورد نیاز را ندارند. این سخنان مدیرعامل شرکت ملی فولاد ایران در حالی بیان می‌شود که تقی بهرامی، رییس انجمن تولیدکنندگان فولاد از آمادگی بخش‌خصوصی برای سرمایه‌گذاری سخن گفته و معتقد است برای این اقدام نیاز به حمایت وزارت صنایع و معادن احساس می‌شود. آیا صنعت فولاد واقعا نیاز به سرمایه‌های بسیار بزرگ دارد؟ آیا تامین منابع مالی برای سرمایه‌گذاری در این صنعت فقط باید توسط دولت انجام شود؟ به نظر می‌رسد اگر فضای کسب و کار در ایران شفاف‌‌تر شده و میزان دخالت‌های دولت در ابعاد گوناگون محدودتر شود سرمایه‌گذاران بین‌المللی حاضر باشند در این بخش سرمایه‌گذاری کنند. آیا فضای کسب و کار مساعد خواهد شد؟