محمد صادق جنان‌صفت

صنعتگران و بازرگانان و معدنکاران ایرانی در دو اسفند ۱۳۸۵ می‌تواند از حق رای و امتیاز خود استفاده کرده و به پای صندوق‌های انتخابات برای دوره جدید فعالیت‌های اتاق بازرگانی و صنایع و معادن بروند و این یک آزمایش بزرگ برای اندازه‌گیری وفاداری آنها به تعهد صنفی است. یک پرسش مهم پیش روی دارندگان حق رای این است که چه کسانی را باید انتخاب کنند. این یک پرسش دقیق و کارشناسانه است. دارندگان حق رای نباید بدون مطالعه هر فرد یا گروهی را که کاندید شده‌اند به عنوان نماینده بخش‌خصوصی به بالاترین نهاد بخش‌خصوصی بفرستند. دارندگان حق رای که از نخبگان جامعه صنعتی و بازرگانی به حساب می‌آیند باید با چشم‌هایی باز به کاندیداها و جریان‌ها نگاه کنند و با مشورت و رایزنی نیرومندترین، کارآمدترین و پیگیرترین کاندیداها را از میان کاندیداهای موجود انتخاب کنند. از چند روز دیگر تبلیغات علنی کاندیداها شروع خواهد شد و البته مطرح شدن برای کاندیداتوری در میان شاخه‌های مختلف فعالیت‌های صنعتی و بازرگانی احتمالا آغاز شده است. چه کسانی می‌توانند نماینده واقعی بخش‌خصوصی در این نهاد عالی باشند؟ معیارهای کاندیدا شدن یا مدیر شدن چیست؟ به نظر می‌رسد چند معیار را می‌توان معرفی کرد: معیار نخست این است که کاندیدا یا نامزد ورود به اتاق بازرگانی از میان فعالان صنعتی و بازرگانی اصیل بخش‌خصوصی باشند.

یعنی اینکه سر دو گرم روزگار و فعالیت در شرایط گوناگون را دیده و تجربه کرده باشند. کسانی که این معیار را نداشته و مهم‌تر از آن فاقد مالکیت بر بنگاه خصوصی باشند شرایط لازم را برای انجام وظایف نمایندگی ندارند. کسی می‌تواند از حقوق بخش‌خصوصی دفاع کند که خود صاحب حق و مالکیت باشد.

معیار دوم داشتن روحیه همکاری و تعامل با بخش‌خصوصی به صورت گسترده و عمیق است. کسانی که سابقه همکاری و تعامل پیش برنده با همکاران خود ندارند نمی‌توانند دردها را بشنوند و تشخیص دهند. معیار سوم داشتن روحیه شجاعانه در مقابل دولت است. کسانی که منافع بخش خصوصی را حقیر بدانند فاقد صلاحیت برای نمایندگی بخش‌‌خصوصی‌اند. یک نماینده بخش‌خصوصی باید سیاست داخلی، سیاست خارجی و مناسبات محیط ملی را خوب بشناسد.