محمدصادق جنان صفت -در میان انبوه خبرهای گاه نه چندان دلنشین و شیرینی که درباره وضعیت و روزگار فعالیت‌های صنعتی منتشر می‌شود، خبر عقد قرارداد ایران با شرکت آلمانی زیمنس برای ساخت و تولید لکوموتیو برای ایران یک خبر خوش به حساب می‌آید. براساس این قرارداد، شرکت زیمنس متعهد شده است ۱۵۰دستگاه قطار برای ایران تولید کند که ۳۰دستگاه اول آن مونتاژ خواهد بود. علاوه بر این زیمنس متعهد شده است در ۱۰سال دانش فنی تولید قطار را به ایران انتقال دهد.

درباره قرارداد یاد شده که میان دو بنگاه دولتی ایران و یک بنگاه آلمانی منعقد شده است، یادآوری ۲ نکته خالی از فایده نیست:

۱ - بیش و پیش از هر چیز امیدواریم این قرارداد مشمول اجرای استراتژی بازار در برابر بازار وزارت صنایع و معادن نشود. براساس این استراتژی، در هر قرارداد صنعتی میان ایران و طرف‌های خارجی باید ۲۰درصد از تولیدات آن قرارداد صادر شود.

برای اینکه این استراتژی بر قرارداد یاد شده تحمیل نشود، می‌توان امیدوار بود که طرح و قرارداد یاد شده از جنس قراردادهای صنعتی به حساب نیایند. یک راه دیگر این است که وزارت صنایع و معادن استراتژی خود را کنار گذاشته و اجازه دهد کار با سرعت بیشتری صورت پذیرد. می‌توان امیدوار بود که سایر قراردادهای صنعتی آتی و فعلی نیز از زیر یوغ این استراتژی بیرون آیند.

از طرف دیگر با توجه به اینکه ارزش قرارداد منعقده نزدیک به نیم‌میلیارد دلار (۴۵۰میلیون یورو) است و احتمالا باید موافقت مجلس قانونگذاری را نیز به دست آورد، امید است در این عرصه نیز سختگیری نشده و کار با شتاب لازم پیش برود.

۲ - واقعیت این است که ساخت‌ و تولید قطارهای مدرن و پرسرعت که آسایش مسافر و ظرفیت حمل بار را به همراه بیاورد یک ضرورت برای ایران است.

ایران سرزمین پهناوری است که اتفاقا نیاز به استفاده از ناوگان ریلی مدرن برای حمل مسافر و بار برایش اهمیت دارد.

فرض کنید قرارداد یاد شده عملی شده و بتوان تهران تا اصفهان را در ۲ ساعت (۲۶۰ کیلومتر در ساعت که ظرفیت لکوموتیوهای در قرارداد است) طی کرد.در این صورت تقاضا برای استفاده از هواپیما، اتوبوس و سایر وسایل نقلیه کاهش جدی را تجربه خواهد کرد.

این اتفاق در ابعاد بزرگ‌تر برای مسافت‌های دورتر مثل مشهد، بندرعباس و اهواز نیز می‌افتد و کار آسان خواهد شد.امید است قرارداد یاد شده از روی کاغذ به روی ریل بیفتد.