محمدصادق جنان‌صفت- صنعت لوازم خانگی در ایران سابقه‌ای نزدیک به ۴دهه دارد و تولید تلویزیون، یخچال و... همزمان با کره جنوبی در ایران آغاز شده است. در ۴دهه گذشته چه اتفاقی افتاده است که اکنون بازار لوازم خانگی ایران توسط شرکت‌های کره‌ای، چینی و... فتح شده است. چه باید کرد که همین میزان از تولید نیز که اکنون صورت می‌پذیرد را از دست ندهیم؟ کالبدشکافی دقیق پرسش‌های یادشده باید در کانون توجه جدی قرار گیرد و به سمتی حرکت کرد که در این صنعت، ورشکسته کامل نشویم. تجربه کره برای توسعه صنعت لوازم خانگی نشان می‌دهد شرکت‌های این کشور بدون ترس و بیم از اینکه توسط شرکت‌های بزرگ‌تر بلعیده شوند به جذب سرمایه، تخصص، مهارت و بازار آنها پرداخته و کار مشارکتی را آغاز کرده و به مرور به سمتی رفتند که توانستند به یک بنگاه بزرگ تبدیل شوند. شرکت‌های بزرگ کره‌ای، چینی، تایوانی، سنگاپوری برای انتخاب مسیر رشد خود ادغام با کمپانی‌های معتبرتر از خویش را انتخاب کرده و علاوه‌بر این تولید برای صادرات را در دستور کار قرار داده و می‌دهند. وقتی یک بنگاه سطح، دامنه و ژرفای بازار خویش را نه مرزهای ملی بلکه پهنه جهان قرار می‌دهد چند اتفاق می‌افتد. اتفاق اول افزایش تیراژ تولید و بزرگ‌شدن مقیاس تولید است که موجب می‌شود متوسط هزینه تولید کاهش یافته و قدرت رقابت در بازارها افزایش یابد.

اتفاق دیگری که می‌افتد پرداختن به پژوهش و تحقیق در درون بنگاه‌های صنعتی است که البته بخشی از آن توسط کمپانی‌های شریک تامین می‌شود. افزایش هزینه تبلیغات برای به دست آوردن بازارهای جدید نیز یک اصل است. در برابر چنین رفتاری اما بنگاه‌های صنعتی فعال در تولید لوازم خانگی ایران چه کردند و چه بر سر آنها آمد؟ یک دوره ۱۰ساله از ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۸ بنگاه‌های صنعتی ایران ناگزیر شدند سیاست را با همه ابعادش بر دوش گرفته و تابع تصمیم‌های سیاسی شوند و در نهایت به یک حق‌العمل کار تبدیل شوند. این همان دوره‌ای است که غول‌های صنعتی در جنوب‌شرقی آسیا با سرعت پیش می‌رفتند. پس از آن نیز به دلیل وجود موانع قانونی برای جذب سرمایه‌های خارجی، کوچک بودن ابعاد تولید و محاصره شدن در میان صد‌ها قانون و آیین نامه بازدارنده، تولیدکنندگان لوازم خانگی در ایران کوچک ماندند. اکنون معاون محترم وزیر صنایع و معادن از طرحی سخن می‌گوید که توسط وزارت متبوعه تهیه شده و به رونق صنعت لوازم خانگی منجر خواهد شد. به نظر می‌رسد هر طرحی که نتواند صنعت ایران را در همسایگی و ادغام با بنگاه‌های معتبر خارجی قرار دهد تا اندازه تولید، کیفیت مدیریت و حجم سرمایه‌گذاری در این صنعت را دگرگون کند راه به جایی نخواهد برد. ادغام همیشه چیز بدی نیست.