محمدصادق جنان صفت

۱ -محمد رضا نوتاش، معاون وزیر صنایع و معادن و مدیر عامل سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی به خبرگزاری دانشجویان ایران گفته است: «ایجاد ۱۰۰۰ ناحیه صنعتی روستایی در دستور کار وزارتخانه است .... به منظور کاهش در میزان هزینه‌های سرمایه‌گذاران، ۵هزار کارگاه کوچک پیش ساخته تولید کرده و ۱۵۰۰ واحد آن به صورت نقد و اقساط فروخته شده است ... . ۷۲۳ شهرک و ناحیه صنعتی مصوب احداث شده است، ۲۰۰ شهرک توسط کمیته‌ای در حال بررسی است و ۲۳۳ناحیه صنعتی نیز در انتظار مصوب شدن است ...» ۲ -عزیز بهزادی، مدیر کل نظارت بر نظام‌های جبرانی وزارت کار و امور اجتماعی نیز به فارس گفته است: «وزارت کار به دنبال آن است تا با انجام هماهنگی‌های لازم زمینه تامین زمین رایگان برای تامین مسکن کارگری را فراهم کند.»

۳ -آنچه در بالا نگاشته شد فقط دو نمونه از فعالیت‌های دو وزارتخانه است که دیروز منتشر شده است و نشان می دهد مدیران دولتی دلشان می‌خواهد برای اینکه بیلان مثبتی از فعالیت‌های دستگاه‌ تحت مدیریت خویش ارائه دهند و در ضمن برای مردم کاری کنند، چه نوع اقدام‌هایی را در دستور کار قرار داده و می دهند.

دستشان درد نکند و توانایی‌های آنها افزون باد. اما واقعیت این است که فعالیت‌های صنعتی ایران بیش از این نوع کمک‌ها و رفتارها نیاز به تولید قابل فروش در بازار جهانی دارد.

مدیران محترم دولت توجه کنند تا زمانی که بازاری برای فروش نباشد و کالاهایی که تولید می‌شود خریدار با ثبات نداشته نباشد این نوع اقدام‌ها راه به جایی نمی‌برد. آیا تولید ۵هزار کارگاه پیش ساخته جزو وظایف دولت است؟ این واحدهای پیش ساخته در کدام بنگاه صنعتی تولید شده‌اند؟ آیا بنگاه تولیدکننده متعلق به دولت و سازمان صنایع کوچک است یا آن را یک واحد دیگر تولید کرده و دولت آن را خریداری کرده و به عنوان واسطه آن را می‌فروشد؟ آیا وزارت کار مسوولیت و وظیفه تهیه زمین برای کارگران را برعهده دارد؟ مگر در ایران وزارت مسکن و شهرسازی و سازمان زمین و مسکن نداریم که کارگران به آن مراجعه کرده و زمین دریافت کنند؟ اگر کارگران را کمک کنیم تا درآمدشان افزایش یابد خودشان می‌دانند از کجا زمین تهیه کنند.کاش می‌شد نهادهای دولتی به جای بزرگ‌تر شدن و برای خود وظیفه جدید تعریف کردن، کوچک می‌شدند و شرایط به گونه‌ای می‌شد که به راه اصلی می‌افتادیم. تجربه جامعه‌ها نشان می‌دهد برای رشد و توسعه یک راه بیشتر وجود ندارد. مردم را از قیدها و بندها آزاد کنیم تا با تکیه بر توانایی‌ها و استعدادهای خود گلیم خویش را از آب بیرون کشند.