غلامرضا کیامهر

خارجی‌ها نام شرکت‌های پیمانکاری نفت و گاز و نیروگاهی خود را با ترفندهای مختلف چنان در بوق می‌کنند که امروز نام شرکت‌هایی چون توتال و شل و اکسون و امثال آن به نام‌هایی آشنا برای اکثر شهروندان ایرانی مبدل شده است. اما سالیان درازی است نویسنده حسرت به دل مانده است که ببیند یک بار در مراسم بهره‌برداری از یک پروژه سدسازی، نیروگاهی، جاده‌سازی یا پروژه‌های بزرگ عمران شهری، کارفرمای پروژه ذکر خیری از نام و نشان شرکت یا شرکت‌های سازنده به میان آورد یا در لوح یادبودی که در روز افتتاح پروژه از آن پرده‌برداری می‌شود، نام شرکت مجری پروژه به اختصار هم که شده درج شده باشد.

این حسرت دو روز پیش در جریان برگزاری مراسم افتتاح واحد گازی‌ نیروگاه ۶۳۶ مگاواتی اردبیل به دست دکتر احمدی‌نژاد رییس جمهور همچنان به دل نویسنده باقی مانده، چون در آن مراسم هم وزیر محترم نیرو یا مدیرعامل سازمان توسعه برق ایران به عنوان کارفرمایان اصلی پروژه در سخنرانی‌های خود در ذکر مناقب نیروگاه مطابق معمول تنها به ارائه آماری از ظرفیت تولید برق نیروگاه هزینه به مصرف رسیده و این که نیروگاه ظرف مدت ۳۰ ماه ساخته و آماده بهره‌برداری شده است، اکتفا کردند و البته در بخشی از گزارش خود به آقای رییس جمهور مشابه رویه مرسوم در شروع بهره‌برداری از پروژه‌های بزرگ ملی متذکر شدند که این پروژه به دست توانمند کارگران و مهندسان ایرانی و بدون کمک خارجی‌ها ساخته شده است. اما آیا آن شرکت‌های پیمانکاری که کارگران و مهندسان توانمند آنها چنین پروژه‌های بزرگی را بدون کمک خارجی‌ها در کشور اجرا می‌کنند، نام و نشانی ندارند که در مراسم افتتاح به رییس جمهور و به مردم ایران معرفی شوند تا مردم ایران به داشتن چنین صنعتگران و پیمانکارانی افتخار کنند یا خارجی‌ها هم خبردار شوند در کشور ما پیمانکاران صنعتی توانمندی وجود دارند که قادرند پروژه‌های بزرگ نیروگاهی را اجرا کنند تا راه برای ورود پیمانکاران صنعتی ما به بازارهای منطقه‌ای و جهانی هموار شود.

چرا مطبوعات و دیگر رسانه‌های ما خود ابتکار عمل به دست نمی‌گیرند و در تهیه گزارش‌های خبری از جریان شروع بهره‌برداری از چنین پروژه‌هایی، نام ونشان مجریان پروژه‌ها را از زبان کارفرمایان جویا نمی‌شوند و آن را در متن گزارش‌های خود منظور نمی‌کنند.

آیا کارفرمایان و رسانه‌های ما نگران آنند که ذکر نام و نشان پیمانکاران مجری پروژه‌ها ممکن است نوعی تبلیغ برای آنها تلقی شود. بر فرض که چنین باشد. مگر تبلیغ کردن برای پیمانکارانی که به جز دولت کارفرمای دیگری برای آنها وجود ندارد، از نوع تبلیغ برای پفک نمکی و ماکارونی و دیگر محصولات مصرفی است که بهره‌ای جز احساس غرور و افتخار یا راه‌یابی به بازارهای خارج برای پیمانکاران صنعتی ما داشته باشد. بهتر است درباره جفایی که تاکنون از رهگذر مکتوم نگاهداشتن نام و نشان مجریان پروژه‌های بزرگ و غرورآفرین داخلی روا داشته‌ایم، کمی تجدیدنظر کنیم.

Kiamehr@Hotmail.com