پرسش‌های آقای باهنر از بخش‌خصوصی
محمدصادق جنان‌صفت- محمدرضا باهنر از جمله سیاست‌ورزان نیرومند و چندوجهی ایران امروز به حساب می‌آید و به همین دلیل باید گفته‌ها و داوری‌های او بیش از سایران مورد توجه قرار گیرد. او از یک سو با عضویت و ریاست در جامعه اسلامی مهندسان از رفتار تکنوکرات‌های دولتی و خصوصی اطلاع پیدا می‌کند و نسبت به آن رفتارها و گفتارها موضع‌گیری دارد. از طرف دیگر با احزاب و نیروهای مقتدر اصولگرا و طیف‌های مختلف این جناح سیاسی آشنایی دارد و از اراده و خواست و گرایش آنها مطلع است. وی همچنین با سابقه طولانی در مجلس قانونگذاری به‌ویژه کمیسیون تلفیق که کمیسیون اصلی بررسی برنامه‌های اقتصادی سالانه و ۵ساله است، از چم و خم جریان بوروکراتیک کشور مطلع است. بنابراین داوری‌ها و سخنانش ژرفا دارد و عمیق است و هم چندسویه و ابعاد مختلف دارد. او در تازه‌ترین گفته‌هایش که در جمع اعضای انجمن شرکت‌های ساختمانی است، به طور صریح و عریان از بخش‌خصوصی می‌پرسد برای اینکه تا ۱۰سال آینده ۸۰درصد اقتصاد کشور تحویل بخش‌خصوصی شود چه تضمینی وجود دارد و پرسش تاکیدی دیگری کرده است که «آیا این احتمال وجود ندارد با هر رویداد و تحولی، بخش‌خصوصی کشور را رها کند؟»
دقت در پرسش‌های آقای باهنر برای بخش‌خصوصی ایران حایز اهمیت است و هر گونه غفلت از ژرفا و عمق و ابعاد این پرسش‌ها از سوی فعالان بخش‌خصوصی می‌تواند پیامدهای خاص خویش را داشته باشد و واکنش‌های مناسب با آن از نهادها و موسسه‌های مختلف صورت خواهد پذیرفت.
این پرسش‌ها با توجه به اینکه او گفته است: «اصل ۴۴ از اصول پرچالش در ۲۷سال گذشته بوده است.» معنای باز هم گسترده‌تری پیدا می‌کند. به نظر می‌رسد پرسش‌های زیرکانه با هنر در جمع بخش‌خصوصی نوعی راستی‌آزمایی یک سیاستمدار ورزیده از عزم و اراده، توانایی و دانایی، صداقت و شجاعت بخش‌خصوصی ایران است. در صورتی که بخش‌خصوصی ایران به ویژه صنعتگران اصیل بخش‌خصوصی ایران در فرصت مناسب و به صورت دقیق و کارشناسانه به این پرسش‌های نایب‌رییس مجلس پاسخ ندهد، شرایط پیچیده‌تر خواهد شد. نگارنده باور دارد صنعتگران اصیل ایرانی فعال در بخش‌خصوصی به لحاظ توانایی کارشناسانه، دلسوزی نسبت به این مرز و بوم، هوشمندی اقتصادی و تعامل با نهادهای سرمایه‌گذاری بین‌المللی و بهره‌وری بالاتر در مقایسه با نهادهای دولتی و شبه‌دولتی چیزی کم ندارد، جز آنکه قدرت سیاسی کمتری دارند. بخش‌خصوصی نیز همین پرسش را از آقای باهنر دارد: چه تضمینی وجود دارد که اگر بخش‌خصوصی به‌ویژه صنعتگران توانایی خود را نشان داده و نسبت به این کشور دلسوزی بیشتری داشته باشند، خصوصی‌سازی واقعی پذیرفته شود.
ارسال نظر