محمدصادق جنان‌صفت- صنعت سیمان چند سال است زندگی عادی را تجربه نمی‌کند و به تلاطم افتاده است. در یک مقطعی صحبت آزادسازی آن اوج می‌گیرد و نهادهای مرتبط با این صنعت در مزیت آزادسازی سخن می‌گویند. گام‌هایی برداشته می‌شود، نشست‌هایی برگزار می‌شود و تصمیم‌های ناقصی گرفته می‌شود، اما با یک تند باد همه چیز به هم می‌ریزد و روز از نو روزی از نو و صنعت سیمان در همین شکل فعلی باقی می‌ماند و کسی نمی‌داند روزگار آن چه خواهد شد. روزهایی از راه می‌رسند که ناگهان چند طرح عمرانی مسابقه می‌دهند که پیش از شروع به کار ابتدا سیمان آن را تهیه کنند تا گرفتار نشوند و تقاضای سیمان افزایش می‌یابد و بازار به هم می‌ریزد و فشار از هر سو وارد می‌شود که باید سیمان سهمیه‌بندی شود تا قیمت‌ها تثبیت شود و قیمت تمام شده طرح‌های عمرانی افزایش نیابد و... این وضعیت چند سالی است که بر صنعت سیمان حاکم شده است و ظاهرا چار‌ه‌ای نیز برای آن پیدا نمی‌شود. یک مشکل اصلی صنعت سیمان این است که قیمت‌ها از سوی دولت تعیین شده و این قیمت در سطحی است که زیر قیمت بازار آزاد قرار می‌گیرد. در این وضعیت تقاضای کاذب ایجاد شده و معلوم نیست چه میزان سیمان تولیدی می‌تواند بازار را اشباع کند. مشکل دیگر این است که سیمان تولید داخل ارزان‌تر از واردات است و این باز هم بر تقاضای کاذب افزوده است و تقاضا را نامعلوم می‌کند. اکنون بیش از ۳سال است که سیمان در حبس قرار دارد و مشکلات آن نیز حل نشده است. پیشنهاد این نوشته این است، برای یک دوره آزمایشی سیمان را از قید و بندهای دولت آزاد کنید. این کار با توجه به فصل زمستان که از راه می‌رسد و به صورت طبیعی تقاضا برای ساخت و ساز واقعی را کاهش می‌دهد، قابلیت اجرایی دارد. نهاد دولت باید شجاعت تصمیم‌گیری داشته باشد و در این عرصه وارد عمل شود. نمی‌توان تا ابد چنین شرایطی را بر بازار سیمان حاکم کرد و آن را در ناروشنی قرار داد.

طرح‌های سیمان تا چند وقت دیگر به بهره‌برداری می‌رسند و صاحبان آنها باید در یک چشم‌انداز روشن فعالیت خود را آغاز کنند. سیمان بنزین نیست که نتوانیم درباره آن تصمیم بگیریم.