سرنوشت سیاست داخلی روسیه در دستان بایدن است؟
خیزش جدید فعالان دموکراسی‌خواه در روسیه به واسطه بازداشت الکس ناوالنی گمانه‌زنی‌هایی را در مورد تاثیر این جنبش بر روابط میان روسیه با دولت جدید ایالات متحده رقم زده است. میشائیل کیمیج با انتشار یادداشتی در نشنال اینترست تبعات این رخداد را سنجیده است.
شیفته ناسیونالیسم اقتدارگرا
دونالد ترامپ به محض آن‌که به عنوان رئیس‌جمهور ایالت متحده انتخاب شد، متعهد شد سیاست آمریکا را در قبال روسیه تغییر دهد. بله، او این کار را این چنین انجام داد؛ هیچ‌گاه حاضر نشد ایالات متحده را از نظر اخلاقی برتر از روسیه توصیف کند؛ با تحسین از ولادیمیر پوتین سخن می‌گفت؛ و همانند سیاستش در قبال سایر مناطق دنیا، از ترویج دموکراسی در روسیه اجتناب کرد. ترامپ با اشتیاق وصف‌ناپذیرش به برگزیت و بی‌اعتنایی نسبت به اتحادیه اروپا، تلویحاً اشاره می‌کرد که جهت آینده امور بین الملل، نه حاکمیت قانون و پایبندی به توافقات و معاهدات است و نه بده‌بستان با جوامع آزاد؛ بلکه او مروج نسخه جدیدی از ملی‌گرایی اقتدارگرا بود. آنگلا مرکل در نظر او منفور بود و ولادیمیر پوتین به صورت پیشگامی جسور جلوه می‌کرد.
تغییر چهره پوتین
تنها سه روز بود که ترامپ کاخ سقید ار ترک کرده بود که روسیه فوران کرد. شخصیت برجسته مخالفان، الکسی ناوالنی، پس از زنده ماندن از یک سوءقصد با مسمومیت و بهبود در آلمان، ویدئویی را منتشر کرد که در آن ادعا می‌شد ثروت فراوان -و فوق العاده مبتذل- پوتین و نزدیکانش را به تصویر می‌کشد. ویدیو اندکی پس از بازگشت ناوالنی به روسیه منتشر شد -بازگشتی که بدیهی بود منجر به دستگیری‌اش خواهد شد. انتشار این ویدیو و بازداشت او موج گسترده‌ای از اعتراضات را به وجود آورد. گویی برای به زانو در آوردن پوتین دو مسیر جداگانه تصویری لازم بود: جایگزینی پوتین دزد به جای پوتین به عنوان رهبر ژئوپلیتیک؛ جایگزینی پوتین به عنوان سیاستمداری تنبل به جای تزاری تسخیرناپذیر.
مشروح این گزارش را در اقتصاد نیوز با تیتر «آمریکا از دوئل پوتین - ناوالنی سود می برد؟» بخوانید.
بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.
