گروه خودرو- آیا این منطقی است که برای خرید خودرویی سی‌ساله که به ازای هر یکصد کیلومتر چیزی در حدود ۳۰لیتر بنزین مصرف می‌کند ۱۶/۲میلیون دلار پول پرداخت شود؟ اگر شما مالک کلکسیون خودروهای قدیمی متعلق به چهره سرشناس تاریخ معاصر باشید قطعا دلیل کافی برای این کار خواهید داشت. این مبلغی است که کلکسیون داری در ماه ژانویه برای خرید یک دستگاه پلای‌موث براکادی مدل ۱۹۷۰ پرداخت. تقاضا برای خرید خودروهای کلکسیونی طی سا‌ل‌های اخیر رشد چشمگیری داشته است و حتی قوانین زیست‌‌محیطی نیز نتوانسته مانع از شکل‌گیری بازاری انحصاری برای این محصولات شود. به گفته حراجی‌های ویژه، عرضه خودروهای بالای یک‌میلیون دلار تقاضا برای این نمونه‌ها طی پنج‌سال گذشته به نقطه اوج خود رسیده هر چند روند گذر قیمت محصولات کلکسیون از مرز یک‌میلیون دلار از سال ۷۰میلادی آغاز شده است.

براساس یکی از مطالب منتشر شده در مجله Sport Car Market که وضعیت بازار خودروهای کلکسیونی را به‌طور مداوم پیگیر می‌کند، شصت دستگاه خودروی کلاسیک با قیمتی بیش از یک‌میلیون دلار طی یکسال گذشته در مراکز حراج این نوع خودروها معامله شده است. این آثار مدل‌هایی را که بیش از یک‌میلیون دلار قیمت‌گذاری شده بودند اما مشتری پرو پاقرص برای خرید آنها پیدا نشد را شامل نمی‌شود.

در همین حین گاراژهایی که خدمات ویژه به خودروهای مجلل با قیمت بالای یک میلیون دلاری می‌دهند نیز طی سال‌های اخیر رشد چشمگیری داشته است تا آنجا که این گاراژها خود به جرگه اماکن برگزاری حراج‌های حضوری برای فروش محصولات قدیمی پیوسته‌اند. واقعا چه چیزی باعث می‌شود خودرویی قدیمی که حتی در پاره‌ای موارد امکان راندن آن وجود ندارد با چنین قیمت‌هایی خرید و فروش شوند.

کلاسیک‌های کهن

خودروهایی که در فهرست ۶۰خودروی قدیمی با ارزش یک‌‌میلیون دلار قرار گرفته‌اند هر یک پیشنهادهای منحصر به فرد دارند. به عنوان مثال نسخه‌ای از پونتیاک برنویل مدل ۱۹۵۴ که در ماه ژانویه به فروش رسید یکی از دو نسخه نمونه از این محصول بود که تولید شده بود. این دو نمونه بر پایه طراحی اولیه تولید شدند اما این محصول هرگز به تولید انبوه نرسید. نمونه دیگر در اواخر دهه ۱۹۹۰ میلادی به بهای ۷میلیون دلار به فروش رسیده و از سرنوشت آن پس از زمان فروش اطلاعی در دست نیست.

همین اواخر یک دستگاه بوگاتی تیپ ۳۵ C مدل ۱۹۳۰ به دنبال اعلام خبر عرضه آن در حراجی عمومی نظر همه را به خود جلب کرد. این خودرو طی حراجی در ماه اوت به بهای ۶/۲میلیون دلار به فروش رسید که این بالاترین قیمتی است که برای محصولات این برند که در تملک شرکت فولکس واگن است به ثبت رسیده است.

نباید تصور کرد که همه محصولات گران‌قیمت عرضه شده در حراجی‌های خودرو قدمتی زیاد دارند و از روزگاران دور به یادگار مانده‌‌اند. در حالی که گران‌قیمت‌ترین خودروی عرضه شده در اواسط دهه ۱۹۹۰ میلادی امروز حداکثر ۱۷هزار دلار ارزش دارد. یک‌دستگاه مک لارن F۲ مدل ۱۹۹۴ تابستان امسال در حراج مونتگمری به بهای ۷/۱میلیون دلار به فروش رسید. این خودرو سرآمد دوران خود بود که قیمت اولیه آن ۲۵/۱میلیون دلار بوده و قادر به دستیابی به سرعتی در حدود ۳۲۰کیلومتر در ساعت است که در زمان ساخت محصولی بی‌رقیب بوده است.

علاقه به مدل‌های قدیمی واقعیتی غیرقابل انکار است که طی سال‌های اخیر در محصولات نوظهور جدید خودروسازها تجلی یافته است. مدل جدید فورد موتسانگ و مدل DCX دایملر کرایسلر به وضوح از روی خودروهای موفق دهه‌های ۶۰ و ۷۰میلادی گرته‌برداری شده‌اند.

قیمت‌های بالاتر و بالاتر

خبرهای خوب برای مالکان این محصولات قدیمی به همین جا ختم نمی‌شود. در حالی که تا پیش از این، خریداران برای محصولات خاصی که نمونه‌های انگشت‌شماری از آنها وجود داشت یا روزگاری در تملک افراد صاحب‌شناسی بوده‌اند قیمت‌هایی گزاف پیشنهاد می‌کردند امروز حتی مدل‌های قدیمی محصولات پرطرفداری چون شورولت کامارو و دوج چالنجر هم با قیمت‌هایی گزاف به فروش می‌رسند.

خریداران این محصولات حتی حاضرند برای مدل‌هایی که عناوینی چون یکی از یازده مدل تولیدشده، یکی از هفت نمونه موجود در ایالات‌متحده، یکی از چهار نسخه مجهز به جعبه دنده چهار سرعته هیدرولیک و... دارند هم پول‌هایی نجومی بپردازند. آن هم برای محصولاتی که تقریبا هیچگاه نمی‌توانند در اماکن عمومی از آنها سواری بگیرند.