گروه ترجمه: همکاری حزبی پیش از این یکی از عوامل موفقیت سیاسی آمریکا به شمار می‌رفت اما در مواردی نادر به نظر می‌رسد حمایت‌های تک حزبی عامل موفقیت است و می‌توان نتیجه گرفت که با وجود بحث‌های داغی که در جریان است، قطبی شدن آرا بین دو حزب دموکرات و جمهوری‌خواه آمریکا می‌تواند پذیرش توافق هسته‌ای ایران را محتمل‌تر کند.


دلیلش هم این است که ساز و کار بررسی‌ پرونده‌‌ها توسط کنگره، مصوب رهبران جمهوری‌خواه و کاخ سفید، روند تصویب قوانین را معکوس می‌کند به این معنا که به جای آنکه کسب اکثریت آرا برای اجرای یک قانون لازم شود، یک رای برای توقف آن کافی خواهد بود. این یعنی همه آنچه اوباما برای تصویب توافق هسته‌ای ایران در کنگره نیاز دارد، همین حمایت‌های حزبی است. مجلس نمایندگان و سنا که تحت کنترل جمهوری‌خواهان هستند، می‌توانند در ماه آینده قطعنامه‌ای را برای رد توافق هسته‌ای ایران صادر کنند. قانونگذاران هر دو حزب هم چنین انتظاری دارند. در این صورت اوباما می‌تواند آن قطعنامه را وتو کند و گفته است که این کار را انجام خواهد داد. برای خلاصی از وتوی اوباما و بلوکه کردن توافق، رهبران جمهوری‌خواه نیازمند اکثریت دو سوم از تعداد نمایندگان سنا و مجلس نمایندگان هستند و این یعنی در حدود 25 درصد از آرای دموکرات‌های کنگره مورد نیاز است. در سیاست قرن بیست و یکمی آمریکا این رقم بسیار بالایی است.


در سال ۲۰۱۱ مکانیسمی مشابه، بحران دیگری را حل کرد. بحران بر سر این بود که جمهوری‌خواهان مجلس نمایندگان با افزایش سقف بدهی‌های فدرال که اوباما پذیرفته بود مخالف بودند. میچ مک‌کانل از ایالت کنتاکی، رهبر وقت دموکرات‌های سنا کنگره را برانگیخت تا اجازه دهد اوباما سقف بدهی‌ها را افزایش دهد، مگر آنکه قانونگذاران آن را با بن‌بست مواجه کنند. قانونگذاران برای چنین اقدامی نیازمند خلاص شدن از وتوی اوباما بودند که میسر نشد. نورمن اورنشتاین، پژوهشگر مسائل کنگره به این نکته اشاره می‌کند که این سازماندهی برای هر دو طرف مزایایی دارد: اوباما توانست به افزایش سقف بدهی‌ها که مورد نیاز دولتش بود برسد و قانونگذاران جمهوری‌خواه هم علیه افزایش این سقف رای دادند. حالا هم جمهوری‌خواهان در مورد پرونده هسته‌ای ایران در موقعیت مشابهی قرار گرفته‌اند. به رغم هشدار اوباما مبنی بر اینکه تنها جایگزین این توافق هسته‌ای، می‌توانست جنگ باشد، قانونگذاران جمهوری‌خواه ادعا می‌کنند که تحریم‌های سختگیرانه ایران را از گسترش سلاح‌های اتمی باز خواهد داشت.


دشوارترین بخش مساله برای آمریکا این است که به بن‌بست رسیدن توافقی که اوباما با بریتانیا، چین، فرانسه، آلمان، ایران و روسیه به‌دست آورده است، موجب از بین رفتن رهبری آمریکا در میان این کشورها خواهد شد و جو بین‌المللی را ایجاد خواهد کرد که اجرای تحریم‌ها را غیر ممکن خواهد ساخت. هنری پاولسون، وزیر خزانه‌داری آمریکا در دوران ریاست‌جمهوری جورج دبلیو بوش،‌هفته پیش به موسسه آسپن گفت: «کاملا غیرواقع‌بینانه است که تصور کنیم اگر این توافق را رد کنیم، تحریم‌های چندجانبه پابرجا خواهند ماند.» آن دوران گذشته است که روسای‌جمهوری در مسائل سیاست خارجه از حمایت هر دو حزب برخوردار می‌شدند. جورج بوش از حمایت قابل توجه دموکرات‌ها در جنگ نخست عراق در سال 1990 برخوردار شد و پسر او در سال 2003 برای جنگ دوم عراق از این حمایت برخوردار شد. در سال 1978 جیمی کارتر برای پیمان کانال پاناما رای 40 درصد از جمهوری‌خواهان سنا را به‌دست آورد درحالی‌که محافظه‌کاران بسیاری با آن به شدت مخالفت می‌کردند؛ اما در آن زمان در حزب جمهوری‌خواه افراد لیبرالی همچون سناتور جیکوب جاویتس و جان چافی حضور داشتند که از کارتر حمایت کردند.


از سوی دیگر دموکرات‌های محافظه‌کاری همچون جان استنیس از می‌سی‌سی‌پی و جیمز آلن از آلاباما با او مخالفت کردند. گرچه در مورد توافقی که متحد دیرینه آمریکا یعنی اسرائیل هم با آن مخالف است و تقریبا همه قانون‌گذاران تمایل به مخالفت با آن را دارند، هماهنگی ایدئولوژیک باعث می‌شود مخالفت هر یک از هم حزبی‌های رئیس‌جمهوری برایش به لحاظ سیاسی دردسرساز و خطرناک باشد. مخالفت سناتور چارلز شومر از نیویورک که به احتمال زیاد قرار است رهبر بعدی حزبش در سنا باشد تاکنون با واکنش تندی مواجه نشده است و سناتور منندز نیز همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، در روز سه‌شنبه اعلام کرد که با این توافق مخالف است. تعداد معدودی از جمهوری‌خواهان علائمی دال بر حمایت از این توافق را نشان داده‌اند. نیکلاس برنز، از مقامات پیشین وزارت خارجه آمریکا با اشاره به این وضعیت آزاردهنده گفت: «این موضوع جنگ و صلح است.» اوباما هم با اشاره به اینکه تندروها در ایران هم مانند جمهوری‌خواهان آمریکا با این توافق مخالفند، بحث را بیش از پیش حزبی کرد. در چنین شرایطی،‌ قطبی شدن و حمایت از حزب، نشان‌دهنده کوتاه‌ترین مسیری است که او برای پیروزی برگزیده است.