نام آمرلی، منطقه‎ای دور افتاده در استان صلاح‎الدین با حدود ۱۸هزار نفر جمعیت، حتی در عراق هم چندان آشنا نبود، اما حالا به لطف مقاومت ۸۵ روزه در برابر سنگدل‎ترین مافیای تروریستی جهان یعنی داعش، آوازه‎ای جهانی پیدا کرده است. آنها مانند سایر نقاط تحت هجوم داعش، تسلیم نشده و منطقه خود را ترک نکردند، ماندند و مقاومت کردند، ۸۵ روز با کمبود آب، غذا و فقدان نیازهای اولیه زندگی و سرانجام آن آمرلی شدند که امروز دوست و دشمن به آن با احترام می‎نگرند. اما در کنار نام آمرلی یک نام دیگر نیز مطرح است و آن جمهوری اسلامی ایران است. زیرا به اذعان مردم این منطقه در دوران محاصره فقط ایران در کنار آنها بود. به گزارش «ایرنا»، در آمرلی، ده‎ها روستای ویران، جاده‎ها و پل‌های تخریب شده، اراضی سوخته و ساختمان‎های متلاشی شده، حکایت از زمین سوخته‎ای است که داعش در طول چهار ماه گذشته بر جای گذاشته است. شیخ کمال محمد علی، شیخ عشیره آمرلی که استاد بازنشسته دانشگاه بغداد است به روابط دیرینه ایران با مردم این منطقه اشاره کرد و از رفت و آمدهای زیارتی و سیاحتی، دیدار با فامیل و اقوام در دو سوی مرز یاد کرد و افزود: «مردم منطقه و ایرانی‎ها همواره در غم و شادی‎های هم شریک بوده‎اند.» او اضافه کرد: «ایرانی‌ها همیشه در شرایط سخت در کنار ما بوده‌اند و این بار هم که آمرلی در محاصره کامل داعش قرار گرفت، باز این ایرانی‎ها بودند که کنار ما ایستادند و به کمک ما آمدند.» همچنین سرهنگ مصطفی الطائی، از فرماندهان ارتش عراق در منطقه طوزخورماتو و آمرلی در رابطه با نقش ایران می‎گوید: اگر داعشی‌ها دستشان به آمرلی می‌رسید، همه را قتل عام می‌کردند و اگر ایران نبود، محاصره آمرلی شکسته نمی‎شد. این افسر عراقی که محبوب مردم و نیروهای مقاومت مردمی منطقه است، در آغاز یورش برق آسای داعش به موصل، مانند بسیاری از فرماندهان غافلگیر شده و برخی فرماندهان خائن ارتش، تسلیم نشد، فرار هم نکرد و مهم‌تر از همه تسلیحات یگان تحت فرماندهی خود را نیز تحویل برخی‎ها نداد. حاج عادل آمرلی، رئیس ناحیه آمرلی نیز از مظلومیت مردم این منطقه می‎گوید و این سوال را از ائتلاف بین‌المللی ضدداعش و آمریکایی‌ها می‎پرسد که هنگام محاصره آمرلی کجا بودید؟! این مقام مسوول محلی در استان صلاح‌الدین ضمن انتقاد از مجامع بین‌المللی گفت: «جز ایران کسی آن روزها با ما نبود.»

حماسه آمرلی

مردان و زنان آمرلی در طول نزدیک به سه ماه، با مقاومت خود حماسه آفریدند. در کنار آنها تنها نیروهایی موسوم به «الحشد الشعبی» (نیروهای محبوب مردمی) یا همان داوطلبان مردمی، از نقاط مختلف عراق، به‌ویژه از بغداد و مناطق جنوبی حضور داشتند و از طریق هوایی برایشان کمک‌های امدادی می‌رسید، آن هم بسیار اندک. داعش اگر می‎توانست مقاومت مردم این منطقه را بشکند، سراسر استان صلاح‌الدین مانند موصل سقوط می‎‌کرد. هنگامی که آمرلی در محاصره داعش بود، جامعه بین‌المللی هیچ واکنشی نشان نداد و حرکتی در جهت نجات مردم این منطقه نکرد. این در شرایطی بود که کشورهای غربی برای برخی دیگر از اقوام عراقی، سراسیمه به تکاپو افتادند. برخی از مردم سرخورده از مجامع بین‌المللی در این منطقه، غربی‎ها را به نگاه طایفه‎ای در بحران عراق متهم می‎کنند.

استقبال گرم از سفیر ایران

از سوی دیگر حسن دانایی‌فر، سفیر جمهوری اسلامی ایران

روز دوشنبه به منطقه آمرلی رفت و مورد استقبال نمایندگان، ریش‌سفیدان و سران عشایر این منطقه قرار گرفت. دانایی‌فر برای بازدید از منطقه آمرلی و نواحی اطراف آن و نیز دیدار با مردم و نمایندگان آنان، به این منطقه در ۱۷۰ کیلومتری شمال بغداد رفت و از روستاها و مناطقی که در طول محاصره آمرلی، به‌ویرانه تبدیل شده و آسیب دیده است، بازدید کرد. به گزارش «ایرنا»، بزرگان شهر در جلسه‎ای با سفیر ایران گردهم آمدند و به بیان مسائل و مشکلات منطقه پرداختند و از نقش ایران در آزادی مناطق تصرف شده و شکستن محاصره آمرلی قدردانی کردند. در این جلسه نمایندگان این منطقه، شامل ریش‌سفیدان، روسای عشایر و مسوولان محلی و نیز فرماندهان نظامی از رهبر معظم انقلاب، رئیس‌جمهوری و وزیر امور خارجه ایران به خاطر اهتمامی که به مردم آمرلی و سرنوشت آنان داشته‎اند، تقدیر و تشکر کردند. در این دیدار حسن دانایی‌فر نیز در سخنانی خطاب به حاضران گفت: «جمهوری اسلامی ایران و در راس آن رهبر معظم انقلاب، از همان روزهای آغاز بحران نسبت به سرنوشت مردم این منطقه اهتمام ویژه داشته و دارند و مردم آمرلی هم با صبر، مقاومت و وحدت خود معجزه آفریده و آمرلی را «آمرلی» کردند.»سفیر ایران در بخش دیگری از سخنانش گفت: «ما هم مانند مردم آمرلی، به مدت ۳۶ سال است که در محاصره دشمنانی هستیم که انواع جنگ‎ها، توطئه‌ها و تحریم‌ها را به ما تحمیل کردند، اما در سایه رهبری معظم انقلاب و مرجعیت و با توسل به قدرت ایمان و صبر و برنامه‌ریزی توانسته‎ایم امروز به یک قدرت جهانی تبدیل شویم که تمامی قدرت‎های جهانی به آن اعتراف می‎کنند.»