فرارو/ نشریه نشنال اینترست مذاکره‌کنندگان ایرانی و آمریکایی طی ماه مه بار دیگر دیدار می‎کنند و کمتر از دو ماه با یک راه‌حل بالقوه برای یک مناقشه هسته‎ای یک دهه‎ای فاصله داریم. با وجود آنکه هنوز سخت‎ترین مسائل حل نشده مانده‎اند، بسیاری (از جمله دیوید پترائوس) با اطمینان می‏گویند که توافق نهایی تا ۲۰ ژوئیه به دست خواهد آمد. اگر به واقع این‌طور باشد، بهتر است برای آنچه پس از یک توافق رخ خواهد داد، آماده شویم. همانقدر که مذاکرات تا به امروز سخت بوده، در هفته‎های آینده نیز سخت خواهد بود. قانع کردن مقامات داخلی در آمریکا به مراتب سخت‏تر خواهد بود؛ زیرا تنها مساله موجود هراس لفظی جنگ‌طلبان علیه ایران در کپیتال هیل (ساختمان کنگره) نیست که باید با آن مقابله شود، بلکه مجموعه‏ای از قوانین مصوب کنگره است که قدرت رئیس‌جمهوری برای کاهش تحریم‎های ایران جهت نهایی کردن توافق را محدود کرده است. بر اساس برنامه اقدام مشترکی که در ماه نوامبر مورد توافق قرار گرفت، گروه ۱+۵ در توافق نهایی، لغو تمام تحریم‎ها در ازای محدودیت برنامه هسته‎ای ایران را آغاز خواهد کرد. با این حال بر اساس قوانین ایالات‌متحده، رئیس‌جمهور تنها امکان لغو موقت تحریم‏ها و قدرتی اندک برای لغو واقعی همه تحریم‏ها را دارد. این روند نشان می‎دهد که مذاکره‌کنندگان آمریکایی در ارائه پیشنهادها دست بسته هستند؛ بنابراین در مطالبات خود از ایران هم نمی‎توانند چندان پیش بروند و همین امر منجر به توافق ضعیف‎تری می‎شود. علاوه‌بر این، اعمال محدودیت بر قدرت رئیس‌جمهور در پایان دادن به تحریم‎ها، پایبندی آمریکا به توافق نهایی را به مخاطره می‎اندازد و در مقابل، توانایی این کشور را برای تضمین پایبندی دائمی ایران تضعیف می‎کند. اگر توانایی آمریکا برای اجرای برنامه لغو تحریم‎ها تحت یک توافق نهایی زیر سوال برود، ایران مانند هر بازیگر منطقی دیگری عمل خواهد کرد و به تمام درخواست‎های غرب پاسخ نخواهد داد. زمانی که هر دو طرف این بازی را شروع کنند، توافق هسته‎ای فرو می‎ریزد و بی‌اعتمادی که مدت‎هاست بر روابط ایران- آمریکا سایه افکنده بار دیگر تشدید می‎شود. در این میان مذاکره‌کنندگان ایران و آمریکا سعی کرده‎اند که توافق نهایی را به گونه‏ای تنظیم کنند که بی‌اعتمادی موجود را تا جای ممکن کاهش دهند و به همین دلیل است که توافق نهایی «یک فرآیند متقابل و گام‌به‌گام» خواهد بود که در آن چارچوب زمانی برای لغو تحریم‏های هسته‏ای از سوی گروه ۱+۵ در مقابل اجرای محدودیت‎ها بر برنامه هسته‎ای از سوی ایران تنظیم شده است. کنگره برای تضمین سختگیرانه‏ترین محدودیت‏ها بر برنامه هسته‏ای ایران و کسب اطمینان از پایبندی دائمی ایران به آن، باید اختیارات لازم برای لغو تمام تحریم‏های هسته‎ای بر پایه این برنامه را به رئیس‌جمهور آمریکا بدهد تا ایران هم به تعهدات خود در این توافق عمل کند. در این صورت مطالبات متقابل به توازن می‏رسند؛ انعطاف پذیری رئیس‌جمهوری و نظارت کنگره‎ای. رئیس‌جمهور انعطاف لازم برای پایبندی آمریکا به تعهدات خود در لغو تحریم‎ها و امتیازگیری از ایران را خواهد داشت و کنگره برای اقدام درصورت نقض توافق از سوی ایران در شرایط خوبی خواهد بود.