عصر ایران نوشت: در پی اعلام کابینه پیشنهادی دولت یازدهم، کمیسیون‌های مجلس شورای اسلامی، طبق وظیفه و روال، از وزرای پیشنهادی معرفی شده دعوت می‌کنند با حضور در مجلس، برنامه‌های خود برای اداره وزارتخانه‌ها را مطرح و به سوالات مربوط به آن پاسخ دهند. با این حال برخی نمایندگان، به جای نقد و بررسی برنامه‌های وزرا، به وزرای پیشنهادی اعلام می‌کنند که اگر به سوالاتشان، پاسخ‌های دلخواه آنان را ندهند، از رای اعتماد خبری نیست! این نمایندگان که در طول سال‌های اخیر به تندروی و تعلق خاطر به حلقه‌های خاص شهره شده‌اند، از وزرای پیشنهادی می‌خواهند نظرشان را درباره هاشمی و خاتمی بگویند یا به جای پرسشگری از برنامه‌های وزرای پیشنهادی، از آنان می‌خواهند تحلیل خودشان را از اتفاقات بعد از انتخابات سال ۸۸ بیان کنند یا دیدگاه شان را درباره موسوی و کروبی اعلام کنند و بگویند مقصر حوادث سال ۸۸ چه کسانی بوده‌اند؟ ! آیا اگر یک وزیر پیشنهادی، درباره افراد و اتفاقات سیاسی، تحلیلی «دقیقا منطبق با فلان طیف سیاسی مجلس» نداشته باشد باید از فهرست کابینه خط بخورد؟ ولو اینکه شایستگی وزارت را داشته باشد؟

باید از این آقایان پرسید که آیا دیدگاه مثلا وزیر پیشنهادی نفت درباره هاشمی و خاتمی مهم است یا عقب ماندگی پروژه ملی عسلویه و جلو افتادن قطر از ایران در برداشت گاز از میدان‌های مشترک؟ آیا اینکه وزیر آموزش و پرورش چه تحلیلی از اتفاقات چهار سال پیش دارد مهم است یا جان فرزندان مردم که مدام قربانی سوء مدیریت‌ها می‌شود؟ آیا نظرشخصی وزیر کار درباره اینکه چه کسانی مقصر اتفاقات سال ۸۸ بوده‌اند، مهم است یا سروسامان دادن به صدها بنگاه اقتصادی زیرمجموعه این وزارتخانه که به لطف سیاست‌های دولت‌های نهم و دهم، عمدتا زیان ده شده‌اند؟