۱- کابینه معرفی‌شده شیخ حسن روحانی به گواه اغلب اهل علم و فضل و سیاست، کابینه معتدلی است؛ یعنی در کلیت، دارای «اعتدال» و حد وسط است. پس وقتی در کلیت، سخن از قابل دفاع بودن کابینه می‌شود، نمی‌توان به یک یا چند وزیر خاص پیشنهادی، انگ تندروی زد؛ نمی‌توان انتخاب یک وزیر اصولگرا توسط رییس‌جمهور را ستود و از آن سو، انتخاب دیگری را به واسطه حضور در بحبوحه حادثه‌ای تلخ برای کشور که هیچ حکم و سندیت قانونی بر آن مترتب نیست، مورد شماتت قرار داد. ۲- مجلس شورای اسلامی مهم است؛ در راس امور است و اراده رییس‌جمهور جدید نیز کمک به بازگرداندن این قوه به جایگاه اصلی خویش است. اگر این‌گونه نبود، شاید با استناد و اتکا به آرای ۵۱ درصدی خود کابینه‌ای به مراتب متفاوت‌تر معرفی می‌کرد و مجلس را در منظر افکار عمومی تحت فشار می‌گذاشت. لیکن مشخص است که روحانی کابینه‌ای از جنس «تعادل» برای «تعامل» با این مجلس متفاوت با گرایش و خط‌مشی خود برگزیده است. ۳- با استناد به دو بند بالا به ویژه بند اول، حضور افرادی چون میلی منفرد، زنگنه نجفی و ربیعی در کابینه را باید در چارچوب این تفکر و رویکرد ارزیابی کرد. دکتر میلی منفرد به تفکر و جبهه اصلاح‌طلبی نزدیک است، اما در میان اصلاح‌طلبان نیز به فردی معتدل و با چهره‌ای غالبا علمی و اجرایی شناخته می‌شود. به راستی و به‌واقع اگر قرار بود رییس‌جمهور مابه‌ازای رحمانی فضلی، نهاوندیان و پور محمدی را برای ایجاد توازن در وزارت علوم، آموزش و پروش و وزارت کار و رفاه به کار بگمارد، هنوز جا داشت که به انتخاب افرادی نزدیک‌تر و شهره‌تر به اصلاح‌طلبی دست زند. بر این اساس، رای اعتماد به چنین چهره‌هایی، در واقع کمک عملی و جهشی به حاکم شدن تعقل و اعتدال مورد انتظار در آموزش عالی و دانشگاه‌ها و حوزه‌هایی چون کار و رفاه و آموزش و پرورش خواهد بود.

علی کریمی