جت‌های تجاری در آسمان آسیا

مترجم:شادی آذری

سرانجام یک بازار بزرگ جدید برای جت‌های خصوصی راه‌اندازی می‌شود. برخورداری از یک شغل مهم در آسیا به معنای آن است که وقت زیادی را باید در آسمان صرف کنید. سلامت اقتصاد هنگ‌هنگ و سنگاپور به شدت گره خورده است به کیفیت فرودگاه‌هایشان و موقعیتشان به عنوان مرکز بزرگ حمل‌ونقل که هر دوی این مزیت‌ها می‌تواند این امکان را به ساکنین این دو کشور بدهد که از تصویر یک چمدان چرخ‌دار به عنوان لوگوی شهر خود استفاده کنند. همه این ترافیک هوایی را خطوط هوایی تجاری که رشدی بسیار سریع را تجربه کرده‌اند، کنترل می‌کنند. تنها در چین رشد ترافیک هوایی سالانه بالغ بر ۴۰درصد است. این رقم را وانگ چانگشونگ، معاون وزیر کشور چین در امور مسافرت‌های هوایی در کنگره هوا و فضای آسیا اعلام کرد. این کنگره بزرگ در زمینه صنعت هوا و فضا در ماه سپتامبر در هنگ‌کنگ برپا شد. حتی در کشورهایی چون ویتنام، که تاریخچه صنعت هوا و فضای آنها تنها به یک دهه گذشته باز می‌گردد، این صنعت شاهد رشد بی‌سابقه‌ای است. شرکت‌های بویینگ و ایرباس پیش‌بینی کرده‌اند که مجموع فروش آنها ظرف ۲۰سال آینده در آسیا بین ۵۵۰۰ تا ۷۲۰۰ هواپیما خواهد بود.

اما گذشته از این رونق روزافزون در آسیا باید یادی هم از سازندگان هواپیماهای تجاری کنیم. یعنی دستگاه‌های ۱۰میلیون تا ۵۵میلیون دلاری که چون اسباب‌بازی‌هایی در دستان مدیران آمریکایی به کار ساخت این هواپیما مشغولند. اما این روند هم مانند بسیاری از تحولات آسیایی به سرعت در حال تغییر است. درست در زمانی که آقای وانگ در حال ارائه پیش‌بینی‌هایش بود، قراردادهای تازه‌ای در فرودگاه هنگ‌کنگ در حال منعقد شدن بود که از افتتاح فاز دوم این فرودگاه ویژه جت‌های خصوصی، خبر می‌داد.

اولین فرودگاه خصوصی جت‌های هنگ‌کنگ در سال ۱۹۹۸ افتتاح شد.

پنج سال پیش تنها دو هواپیمای جت متعلق به این کشور بود. اکنون تعداد آنها به ۱۵ رسیده است و گفته می‌شود هواپیماهای بیشتری در این فرودگاه جدید به زمین خواهند نشست.

دیگر این روزها هواپیمایی خالی نمی‌ماند. به محض آنکه مسافران آنها خارج می‌شوند، همسر یکی از میلیاردرهای منطقه هواپیما را به صورت چارتر اجاره می‌کند و یا اینکه روی هواپیما تابلویی تعبیه می‌شود که روی آن نوشته شده است: «فروخته شد.»

در ماه مه شرکت بویینگ اعلام کرد که یک مدل از هواپیماهای دریملا ینر ۷۸۷ که جدیدترین هواپیمای ساخت این شرکت است، به بخش‌خصوصی فروخته شد.

مبلغ خرید این هواپیما ۱۵۳میلیون دلار اعلام شد. به‌رغم آنکه معمولا در دنیای خریدهای خصوصی هواپیماها نام خریدار اعلام نمی‌شود، این بار این نام فاش شد: جوزف لائو. او یک عنوان املاک و مستغلات است که در ماکائو، هنگ‌کنگ و چین دارایی‌هایش گسترده شده‌اند. یک توضیح احتمالی برای اعلام نام او این است که گفته می‌شود آقای لائو برنامه‌هایی برای نوعی از کسب و کار دارد که می‌بایست جت‌هایی را برای مشتریان آسیایی کسب و کارش فراهم کند. این مشتریان که برای سفارش کالاها می‌بایست سفر کنند می‌خواهند در هواپیماهای خصوصی، این سفر تجارتی خود را انجام دهند.

البته ایجاد یک بازار آسیایی برای جت‌های خصوصی با موانع بسیاری روبه‌رو است.

آمریکا دارای ۵۵۰ فرودگاه است که می‌تواند هواپیماهای بزرگ تجاری را ساماندهی کند. شاید ده هزار فرودگاه این کشور هم برای هواپیماهای کوچک‌تر مناسب باشد.

در مقایسه با آمریکا، چین دارای ۱۲۶ فرودگاه است که از این تعداد تنها ۵۷فرودگاه می‌تواند هواپیماهای خصوصی را در خود جای دهد. نگهداری از آشیانه‌های این هواپیماها هم مشکل است. هندوستان به لحاظ بروکراتیک وضعیتی شبیه به کابوس دارد. ژاپن دو هفته است بیانیه‌ای صادر کرده است در توضیح اینکه چرا شرکت‌های ژاپنی دوست دارند از هواپیماهای خصوصی تنها در خارج از ژاپن استفاده کنند. به عنوان مثال عملیات هوا فضای شرکت تویوتا در کالیفرنیا انجام می‌شود.

موانع فرهنگی نیز در این میان وجود دارند. تولیدکنندگان می‌گویند که در گذشته خریداران آسیایی نسبت به خرید چیزی به گرانی یک هواپیما حساس بودند و واکنش نشان می‌دادند اما این رویه اکنون در حال تغییر است.

در واقع ثروتمند شدن منطقه به معنای آن است که همه چیز در این ناحیه دستخوش تغییر می‌شود.

آشیانه‌هایی که زمانی دسترسی به آنها در چین غیرممکن به نظر می‌رسید امروز طی یک روز خریداری می‌شود. اندونزی، مالزی، سنگاپور، ماکائو و هنگ‌کنگ همه خوشحالند که جت‌های تجاری دارند و کره جنوبی مسیر موثری را مورد استفاده قرار می‌دهد که محدودیت‌ پروازهای مستقیم بین تایوان و سرزمین اصلی چین را ندارد.

اجاره‌کنندگان پروازهای چارتر در ماکائو، شانگهای و پکن بسیار فعال شده‌اند و حالا که چند نفر از غول‌های سرمایه‌دار منطقه هواپیما خریده‌اند، سایرین هم می‌خواهند از آنها پیروی کنند. بنابراین به نظر می‌رسد که بزرگ‌ترین معضل امروز کمبود عرضه است و نه تقاضا.

بویینگ اعلام کرده است نزدیک‌ترین زمان برای تحویل یک هواپیما سال ۲۰۱۲ خواهد بود. حتی شرکت‌های داسالت و بومباردیر هم برای تحویل در سه سال آینده هم‌اکنون قرارداد می‌بندند.