اهمیت دنیای مجازی در زندگی روزمره ما چنان است که دست کم گرفتن آن به سادگی ممکن نیست.

تهیه‌کنندگان برنامه «برادر بزرگ» (Big Brother) تلویزیون واقع نما(Reality TV)، می‌گویند که قصد دارند تا سری ویژه‌ای از این برنامه با شرکت پرسوناژهای مجازی بسازند.

شرکت‌کنندگان یا کسانی که این پرسوناژها را که شبیه آدمک‌های کارتونی هستند روی اینترنت خلق می‌کنند، در خانه‌ای با دیوارهای شیشه‌ای ساکن خواهند شد. برنده این برنامه صاحب همه جزیره «زندگی دوم» می‌شوند. فضای اجتماعی

بازنمایی «برادر بزرگ» در فضای مجازی موضوعی بحث برانگیز است. شاید جورج اورول در این باره چنین می‌نوشت: «اگر می‌خواهید تصوری از آینده داشته باشید، یک مدیر سیستم را در نظر بیاورید که همیشه سرور را کنترل می‌کند».

بیل تامپسون که شخصیت مجازی خودش را خلق کرده است، در این مورد می‌گوید: اگر چه ممکن است «زندگی دوم» هم نوع دیگری از سرگرمی ‌آنلاین به شمار برود اما در واقع نمایانگر واقعی کاربرد فضای آنلاین است. در حال حاضر بیش از یک‌میلیون نفر از این بازی سه بعدی آنلاین استقبال کرده‌اند. شرکت‌کنندگان در این بازی می‌توانند لباس‌های متفاوت بر تن شخصیت‌هایی که خلق می‌کنند بپوشانند و یا در دنیای مجازی پرواز کردن با هواپیما را تجربه کنند.

بسیاری از شرکت‌کنندگان وقت بسیاری را برای بازی سپری می‌کنند و از ابزارهای موجود در این بازی برای خلق فضای مجازی که دیگران را نیز به مشارکت در آن ترغیب می‌کند، استفاده می‌کنند.

ارتباط اجتماعی مجازی

ایده جالبی است که به مردم بگویید به یک خانه مجازی سه بعدی بر روی اینترنت بروند که تصاویر مورد علاقه شما بر روی دیوارها نصب شده است، آخرین نوشته‌هایتان در وبلاگ خودتان را روی میز بخوانند و تقویم و برنامه کاری‌تان را روی در یخچال ببینند.

ولی «زندگی دوم» چیزی بیشتر از اینها است. جایی است که فناوری و ارتباط اجتماعی در فضای مجازی مجالی برای آزمون می‌یابد.

شاید ما هنوز در مراحل نخست پدیداری فضای آنلاین قابل استفاده باشیم، بنابراین چاره‌ای نداریم جز آن که با بازی در آن، کودک دومی‌ را به جای زندگی دوم اینترنتی، تجربه کنیم.