«بهانوار لعل یاداو» که زمانی ذرت و برنج کشت می‌کرد اکنون دیگر مواد غذایی نمی‌کارد. کاراو اکنون تجارت کالایی است که در هند گرانبهاترین کالاها است، یعنی آب. هر سال چاه آب پایین زمین او عمیق‌تر می‌شود. چاه او اکنون ۱۳۰پا عمق دارد که این چهار برابر روزی است که برای اولین بار پمپ الکترونیک وارد چاه شد.

او این آب را به دولت محلی می‌فروشد. روزانه ۱۳هزار گالن آب از زمین او استخراج می‌شود. آنچه که باقی می‌ماند، به همسایه‌های تشنه به فروش می‌رسد. «لعل یاداو» تصمیم دارد تا وقتی چاه آب دارد به استخراج آب ادامه دهد.

شرایط او نمونه‌ای است که شرایط کل کشور هند را توصیف می‌کند. در سراسر کشور هند ۱۹میلیون حلقه چاه آب وجود دارد و خارج کردن آب از این چاه‌ها سطح آب زیرزمینی هند را به صورت هشدارآمیز کاهش داده است. در صورت کاهش سطح این آب‌ها مردم دیگر نمی‌توانند با کشاورزی شکم خود را سیر کنند. با ادامه افزایش جمعیت هند که در حال عبور از یک‌میلیارد نفر است و با توجه به نیاز ضروری این کشور به افزایش تولیدات کشاورزی، هندی‌ها منابع آب زیرزمینی‌شان را بسیار سریع‌تر از طبیعت خالی می‌کنند.

بعضی چاه‌ها که همین ده سال پیش تاسیس شده‌اند اکنون دیگر خشکیده‌اند. اگر جریان برق در شهرهای هند در ۲۴ساعت شبانه‌روز برقرار بود و موتورهای چاه آب کار می‌کرد، این چاه‌ها بسیار زودتر از این تخلیه می‌شدند.

منبع اصلی تامین آب کشاورزی در هند آب زیرزمینی است. تحلیلگران و ناظران اقتصاد هند برنامه‌ریزی ضعیف دولت‌های ایالتی و محلی را دلیل شرایط بحرانی پیش آمده کنونی می‌دانند.

در قوانین هند هیچ محدودیتی برای استفاده و بهره‌برداری از چاه‌های آب وجود ندارد و هر کسی که توانایی پمپ زدن و تخلیه آب از چاه را داشته باشد می‌تواند بدون محدودیتی این کار را انجام دهد.

سیاست آب

با افزایش تعداد پمپ‌های آب تا ۲۰سال دیگر چاه‌های آب غرب هند به طور کامل خشک می‌شود.

دولت مرکزی از ایالات خواسته است با نصب پمپ‌های مخصوص هنگام بارش‌های موسمی، این آب را به زیرزمین‌ هدایت کنند تا جایگزین منابع تخلیه شده زیرزمینی باشد.

راه‌حل‌های دیگر دارای اندکی پیچیدگی سیاسی است.

مانموهان سینگ، نخست‌وزیر هند به تازگی ضمن هشدار درباره پیامدهای برق ارزان یا رایگان از مقامات ایالتی خواسته است که کار پمپاژ آب از چاه‌ها را محدود کنند. اما مقامات ایالتی نگران واکنش مردم به این اقدام هستند و به همین دلیل اقدامی انجام نمی‌دهند.

اعمال محدودیت‌های سخت‌تر، یکی از اولویت‌های مهم دولت یعنی استقلال غذایی هند را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.

بدون تغییر سیاست آب در کشور هند و کشت محصولاتی که کمتر به آب نیاز دارند این کشور از نظر تولید مستقل غذای خود با مشکل روبه‌رو می‌شود. در بعضی نقاط دوردست هند که چاه‌های آن هم خشک شده‌اند قطار گالون‌های آب را حمل کرده و به آنجا منتقل می‌کنند. هر قطار حامل ۱۵تانکر و ۱۲۰هزار گالون آب تمیز و تصفیه شده و آشامیدنی است. این قطار مسیری را طی می‌کند که دو روز زمان می‌برد. این کاری گران‌قیمت و پیچیده است. هزینه این مسیر انتقالی برای دولت، یک پنی برای هرگالون آب است. ساکنان بعضی شهرها و روستاهای هند در جست‌وجوی آب مکان زندگیشان را تغییر داده و از خانه‌شان نقل مکان کرده‌اند.

منبع: نیویورک تایمز