آفتاب، خاک و چاقوی جراحی

افزایش هزینه‌های درمانی در دنیای غنی، برای شرکت‌های آسیایی فرصتی مناسب را فراهم کرده است.

مترجم: شادی آذری- پیش‌بینی می‌شود هزینه‌های درمان در آمریکا که هم‌اکنون بالغ‌بر ۲تریلیون دلار در سال است، تا یک دهه آینده به دو برابر افزایش یابد. همزمان با فرا رسیدن دوران بازنشستگی نسلی که فرزندان بیشتری نسبت به نسل کنونی داشته‌اند و آغاز مشاهده عوارض پرهزینه کهولت سن، تقاضا برای خدمات درمانی افزایش یافته است.

در کنار آن نارضایتی از قیمت‌های سر به فلک کشیده درمان هم به اوج خود رسیده است.

در کشورهایی چون انگلیس و کانادا که گفته می‌شود پوشش جهانی در زمینه خدمات درمانی دارند، هزینه‌های دولتی همگام با تقاضای روزافزون پیش نمی‌رود و به همین دلیل بیماران با مشکل انتظار‌های درازمدت برای عمل‌های جراحی و استفاده از خدمات دیگر درمانی مواجهند.

اما از سوی دیگر در کشورهای ثروتمند آسیا و خاورمیانه تعداد روزافزونی از مردم آنقدر به ثروت می‌رسند که متقاضی مراقبت‌های درمانی با کیفیت بالا باشند.

همه این شرایط دست به دست هم می‌دهد که فرصتی بسیار مناسب برای این کشورهای آسیایی به خصوص تایلند، سنگاپور و هند فراهم آید.

این کشورها بیمارستان‌های خصوصی بسیار خوبی دارند که برای درمان خارجیان مورد استفاده قرار می‌گیرند.

چون هزینه‌های درمان در این بیمارستان‌ها بخشی از هزینه‌های درمان در کشور‌های ثروتمند است.

«توریسم پزشکی» همزمان با جست‌وجوی بیماران در خارج از کشورشان برای درمان سریع و ارزان رو به رونق است.

به خصوص که پس از درمان این توریسم تبدیل به توریسم تفریح و تعطیلات می‌شود و بیماران پس از درمان از اقامتشان در آن کشور خارجی لذت می‌برند.

جوزف وودمن، نویسنده کتاب «بیماران در ورای مرزها» در کتابش به این نکته اشاره کرده است که ۱۵۰۰۰۰ آمریکایی سال گذشته توریست‌هایی بودند که برای استفاده از خدمات درمانی مناسب و ارزان به سایر کشور‌ها مسافرت کردند.

او پیش‌بینی کرده است که تعداد آنها در سال‌جاری به دو برابر افزایش یابد. کتاب وودمن راهنمایی جدید برای کسانی است که در جست‌وجوی امکان جراحی در خارج از کشور خود هستند.

اوج‌گیری ناگهانی تقاضا باعث شده است که ارزش سهام بیمارستان‌هایی که در بورس به عرضه رسیده‌اند از جمله بیمارستان‌های بانکوک دوسیت و بومرانگراد تایلند، پارک‌وی و پاسیفیک سنگاپور و بیمارستان‌های آپولوی هندوستان رشدی سریع را شاهد باشند.

بیمارستان پاسیفیک سنگاپور اعلام کرد که هفت مرکز پزشکی در سرتاسر آسیا تاسیس خواهد کرد.

بیمارستان بومرانگراد که سال گذشته درمان ۴۳۰۰۰۰ بیمار غیرتایلندی را برعهده داشت به تازگی بیمارستان بانکوک خود را هم گسترش داده است و در فیلیپین و دبی هم در حال تاسیس شعبات خود است.

هزینه‌های درمان در سنگاپور بیشتر از تایلند است اما باز هم بسیار ارزانتر از آمریکاست.

جین هیان، رییس بیمارستان پارک‌وی می‌گوید سنگاپور باید سعی کند تا بتواند در ارائه پیچیده‌ترین درمان‌ها رقابتی شود و باید جراحی‌های زیبایی و سایر عملیات پر‌هزینه را کنار گذارد تا با کاهش قیمت‌ها گوی سبقت را از رقیبان خود از جمله تایلند برباید.

به علاوه هیان معتقد است به مانند مزایای بیمارستان‌های تایلند، رونق مسافرت‌های درمانی هم برای آنها انبوهی از بیماران خارجی را به ارمغان می‌آورد.

آقای وودمن می‌گوید رونق امروز فقط شروع کار است.

تاکنون اغلب توریست‌های پزشکی به روش خود هزینه‌های درمان را می‌پرداختند اما بیمارستان‌های آسیایی هم‌اکنون مشغول جلب

نظر بیمه‌های درمان آمریکایی هستند.

رییس بازاریابی بیمارستان بومرانگراد به نام رابن‌تورال کهبرای مذاکره با شرکت‌های بزرگ بیمه در آمریکا بود، می‌گوید این شرکت‌ها برای سرمایه‌گذاری بسیار مشتاق بودند.

شرکت بیمه بلوکراس بلوشیلد از ایالت کارولینای جنوبی هم‌اکنون هزینه درمان بیماران بومرانگراد را که سیاست‌های آنان هزینه‌های جراحی‌شان را پوشش نمی‌داد، پرداخت می‌کند.

بسیاری از بیمارستان‌ها برای اطمینان بخشیدن به بیماران خارجیشان به دنبال کمک‌های مالی کمیسیون بین‌المللی مشترک (JCI) هستند.

این کمیسیون بازوی بین‌المللی سازمانی است که اعتبارات بیمارستان‌های آمریکایی را تامین می‌کند. بیمارستان بومرانگراد و بیمارستان سنگاپوری هم‌اکنون مجوزهای این کمیسیون را اخذ کرده‌اند.

ریموند چونگ رییس بیمارستان دوسیت بانکوک می‌گوید تنها یک یا دو سال دیگر وقتی بیماران می‌خواهند به خارج از کشور برای درمان خود سفر کنند و به یکی از بیمارستان‌های دارای مجوز JCI برای جراحی مراجعه کنند، شرکت‌های بیمه آمریکایی به طور خودبه‌خود هزینه‌های آنها را کاهش می‌دهند.

برای بیماران، کارکنان بیمارستان‌ها و شرکت‌های بیمه منافع این وضعیت واضح است.

اما بیمارستان‌ها خود را برای کاهش تقاضا در کشورهای ثروتمند آماده می‌کنند و بدین‌ترتیب مشاغل موجود در اینگونه بیمارستان‌ها که مرتبط با سود حاصل از هزینه‌های بالای درمان در آنها بود، در خطر قرار می‌گیرد چون این مشاغل به خارج از مرزهای جهان ثروتمند منتقل می‌شود.

به همین دلیل باید انتظار داشته باشیم که انجمن صنفی پزشکان و اتحادیه‌های بهداشت و درمان موارد معدودی از جراحی‌های ناموفق خارجی را بسیار پررنگ‌تر جلوه دهند تا حتی اگر چنین مواردی هیچگاه اتفاق هم نیفتاده باشد، منجر به برگرداندن بیماران به بیمارستان‌های کشورهای خودشان شود.