مرا در ماشین حبس کنید، به جای زندان!

عباس کیارستمی در گفت‌وگو با نیویورک‌تایمز درباره فیلم جدیدش و دیگر آثارش به گفت‌وگو پرداخت. عباس کیارستمی، فیلمساز سرشناس ایرانی که با فیلم «کپی برابر اصل» در بخش رسمی و رقابتی شصت و سومین دوره جشنواره فیلم کن برای کسب نخل طلای این فستیوال اروپایی با ۱۸ فیلم دیگر رقابت می‌کند، در پاسخ به این پرسش که بسیاری از مردم معتقدند که فیلم کپی برابر اصل با آثار قبلی شما متفاوت است، آیا شما با آن‌ها هم‌عقیده‌اید، گفت: «من در جایگاهی نیستم که نظری جهانی در مورد کار خودم داشته باشم. من فیلم‌هایم را یک ‌به یک می‌سازم و در حال حاضر آن‌قدر به این فیلم نزدیک شده‌ام که از فوکوس من خارج است، نمی‌توانم آن را به وضوح ببینم و بنابراین نمی‌توانم در مورد حاصل کار نظر بدهم.»او در ادامه گفت: برای مثال درباره فیلم «باد ما را خواهد برد» محصول سال ۱۹۹۹ باید بگویم که بعد از ساخت این فیلم، آن را فقط دیدم و اما اخیرا به بازکشف آن پرداخته‌ام. بعد از گذشت ۱۰ سال، هم‌اینک احساس می‌کنم می‌توانم با بازاندیشی غیرمتعصابه در این فیلم، در مورد آن قضاوت کنم.کیارستمی در پاسخ به این پرسش که این نخستین فیلم داستانی شما بود که آن را در خارج از کشور ساختید و علاوه بر این برخلاف معمول که از بازیگران معروفی در فیلم‌هایتان استفاده نمی‌کردید، در این فیلم از بازیگران سرشناس استفاده کردید که نه تنها به یک زبان که به سه زبان صحبت می‌کردند، آیا در این فیلم رویکرد متفاوتی به فرآیند نگارش فیلمنامه و فیلمبرداری داشتید، گفت: مثل همیشه فیلمنامه را به فارسی نوشتم و تمرکزم روی این مساله نبود که قرار است فیلمنامه ترجمه شود و بازیگران به زبان‌های مختلفی صحبت کنند. حتی حین فیلمبرداری، شرایط متفاوت اما روال کار اساسا یکسان بود، دغدغه اصلی من کارکردن با ژولیت بود که خود یک ستاره است. احساس کردم کاری جدید و متفاوت خواهد بود.وی با اشاره به نحوه همکاری ژولیت بینوش در این فیلم گفت: بازیگرهای حرفه‌ای معمولا مرتب ساعت را چک می‌کنند و جوایز خود را برمی‌شمرند. آن‌ها بیشتر با اتکا به حرفه‌شان و نه از روی علاقه و احساس به سوی شما می‌آیند و همیشه جمعی دور آن‌ها حلقه می‌زنند، درست مانند ایران، اما ژولیت این‌طور نبود. او خودش بود. ژولیت با کوله‌باری از مهارت و تجربه آمده بود و این فوق‌العاده بود. او دقیقا مثل افرادی بود که قبلا با آن‌ها کار کرده بودم، او با علاقه و احساس کار کرد.عباس کیارستمی گفت: ما براساس یک سیر زمانی پیش رفتیم و فیلمبرداری کردیم. بخش اول نوشته شده بود و ما دقیقا مراحل کار را می‌دانستیم و این تا جایی ادامه یافت که مسیر فیلم تغییر کرد. ما مشغول بازنویسی بخش دوم فیلم شدیم، بعضی صحنه‌ها حذف و برخی دیگر کاملا بازنویسی شد.این کارگردان در پاسخ به این پرسش که «در بسیاری از فیلم‌های شما، شاهد گفت‌وگوهای طولانی در اتومبیل هستیم، در فیلم کپی برابر اصل هم چنین صحنه‌ای وجود داشت، در صحنه‌های رانندگی طعم گیلاس خود شما راننده یا مسافری بودید که دیده نمی‌شد، آیا در این فیلم هم این‌گونه بود؟» گفت: این بار من با تصویربردار، مدیر صدا و مترجمان شفاهی روی صندلی عقب ماشین دراز کشیده و پنهان شده بودیم؛ چراکه بازیگران حرفه‌ای بودند و به حضور من نیازی نداشتند. در طعم گیلاس با افرادی کار می‌کردم که در صحنه‌هایی که تنها باید جلوی دوربین می‌رفتند، به حضور من نیاز داشتند.کیارستمی با بیان اینکه فیلم بعدی من هم در جاده خواهد بود، گفت: در فیلم «۱۰ روی ده» توضیح می‌دهم که چرا در فیلم‌هایم صحنه‌های رانندگی را به تصویر می‌کشم. در ماشین احساس راحتی می‌کنم و ماشین یکی از مکان‌هایی است که حضور دوربین در آن بسیار کم حس می‌شود.وی با اشاره به فیلم « دوئل» ساخته استیون اسپیلبرگ افزود: یکی از به‌یادماندنی‌ترین فیلم‌ها برای من بود. شاید این فیلم مرا به یاد هیچکاک بیندازد؛ اما من «دوئل» را بیشتر از فیلم‌های هیچکاک دوست دارم. عباس کیارستمی در بخش دیگر گفت‌وگویش خطاب به خبرنگاران گفت: اگر شما مرا با یک دوربین و شاید یک بازیگر در ماشین حبس کنید، اعتراض نخواهم کرد و قول می‌دهم از ماشین بیرون نیایم. وی همچنین مطرح کرد: اگر روزی به دردسر بیفتم و مرا بخواهند به زندان ببرند، پیشنهاد می‌کنم که به جای حبس کردن من در زندان، مرا در ماشین حبس کنند.