خدمات بهداشتی؛ دولتی یا خصوصی

توماس ساول

مترجم: مریم کاظمی

فهم بسیاری از مسائل زمان ما بدون درک چشم‌اندازی از دنیایی که در آن هستیم، دشوار است. خواه این مساله منحصر به تحصیلات باشد، خواه اقتصاد یا مراقبت‌های پزشکی، تحلیل‌های رایج تمایل دارد که تحلیل‌هایی خارجی و صوری باشند - که امری خارج از کنترل مستقیم افرادی است که درگیر آن هستند. به عنوان مثال تحصیلات معمولا برحسب هزینه‌ای که برای آن صورت می‌گیرد، متدهای آموزشی رایج، اندازه کلاس‌ها و روشی که کل سیستم بر حسب آن سازماندهی می‌شود، مورد بحث قرار می‌گیرد و دانش‌آموزان تا حد زیادی به عنوان دریافت‌کنندگان بی‌اراده‌ آموزشی قوی یا ضعیف، مورد بحث واقع می‌شوند.

اما تحصیلات چیزی نیست که بتوان آن را به هر کسی داد، بلکه مساله‌ای است که دانش‌آموزان یا آن را کسب می‌کنند یا در به دست آوردن آن شکست می‌خورند، البته در این سنین غیر حساس ممکن است مسوولیت‌های شخصی نادیده گرفته شده یا تاکید کمتری بر آن گردد، با این وجود همچنان به عنوان عاملی مهم باقی می‌ماند.

پس از آنکه بسیاری از دانش‌آموزان، با صرف هزینه‌ای بالغ بر صد هزار‌دلار یا بیشتر به ازای هر دانش‌آموز، دوازده سال به مدارس عمومی می‌روند- که معمولا کم سواد و با درک اندکی از جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنند و درک بسیار کمتری از جهانی بزرگتر و تاریخ آن، ظاهر می‌شوند -هیچگاه این حقیقت در نظر گرفته نمی‌شود که برخی از چنین دانش‌آموزانی ممکن است مدرسه را به عنوان مکانی برای برقراری روابط جنسی، خودسری کردن، سازماندهی گروه‌های خلاف کاری و حتی پخش مواد مخدر انتخاب کنند.

بزرگترین فرار زمان ما، فرار از پذیرش مسوولیت عواقب رفتارهای خویش است. به عنوان مثال تفاوت نرخ‌های مرگ ومیر کودکان، سرمقالات پرهیزگارانه در باب نیاز به مراقبت‌های پیش از تولد توسط دولت برای افرادی که استطاعت آن را ندارند، را برمی‌انگیزد. به عبارت دیگر تفسیر به صورت خودکار برای مادرانی که درگیر این موضوع هستند، خارجی فرض شده است و به نظر می‌رسد که راه حل آن نیز کارهایی فرض شده که «ما» می‌توانیم برای «آنها» انجام بدهیم.

اگرچه این درست است که مادران سیاهپوست نسبت به مادران سفید پوست مراقبت‌های دوران بارداری کمتری دریافت می‌کنند و نرخ مرگ و میر نوزادان در میان آنها کمتر است، اما این هم حقیقت دارد که زنان مکزیکی تبار هم نسبت به زنان سفید پوست مراقبت‌های دوران بارداری کمتری دریافت می‌کنند، اما تاکنون نرخ مرگ و میر نوزادانشان از زنان سفید پوست کمتر بوده است، اما افرادی با تصور اجتماعی رایج دسته‌ اول حقایق را می‌بینند. آنها به ندرت در جست‌وجوی هر نوع دیگری از حقیقت هستند که ممکن است برخلاف تعبیراتی باشد که درخور تصور دنیای آنها است.

بخش نه چندان کوچکی از بی نظمی‌های کنونی بین مراقبت‌های سلامت و مراقبت‌های پزشکی، ناشی از قصور در تشخیص این نکته است که آمریکایی‌ها می‌توانند بدون داشتن بیشترین میزان سلامت و طول عمر، بهترین مراقبت‌های پزشکی را در دنیا داشته باشند، چرا که تعداد بسیار زیادی از افراد انواعی از روش‌های زندگی را انتخاب می‌کنند که زندگی‌هایشان را کوتاه می‌کند.

نتایج سودمند و مهمی از اصرار جزمی بر اثرات خارجی وجود دارد که به افراد اجازه می‌دهد تا از زیر بار مسوولیت‌های شخصی شانه خالی کنند. آمریکاییان می‌توانند به اتلاف بهترین مراقبت‌های پزشکی در دنیا با این امید واهی که اعمال کنترل دولت به ما سلامتی بهتری را خواهد داد، پایان بخشند.

مسائل اقتصادی نیز رویکرد مشابهی دارند. به نظر می‌رسد که افرادی با درآمد کم، به عنوان مشکلی برای دیگر افراد مطرح هستند که باید به حل آن پرداخت! در صورتی که مطالعاتی که چنین افرادی را در طول زمان دنبال می‌کنند، نشان می‌دهند که گستره وسیعی از افراد شاغلی که درآمدشان در ۲۰‌درصد کف درآمد حقوق‌بگیران است، در زمانی معین درآمد خود را افزایش داده و از آن دهک خارج می‌شوند.

بسیاری از مبتدیانی که دستمزد افراد تازه کار و بدون سابقه را می‌گیرند، به سادگی با کسب تجربه و مهارت بیشتر، درآمدشان نیز افزایش می‌یابد، اما هنوز هم اقلیت کوچکی از کارگران وجود دارند که ترقی نمی‌کنند و گروه بزرگی از افراد که به ندرت کار می‌کنند و از اینرو درآمدهای اندکی هم دارند.

به ندرت استدلالاتی وجود دارند که بر پایه آنها افرادی که تصمیم گرفته‌اند سال‌های عمرخود (و پول مالیات‌دهندگان) را در مدرسه تلف کنند، دست به تغییر رفتار خویش می‌زنند، یا افراد اندکی وجود دارند که آشکارا این تلف کردن عمر خویش در مدارس را به خوبی درک کنند، به طوری که سرنوشت آنها هشداری برای آیندگانشان باشد تا چنین اشتباهی را تکرار نکنند.

در این مسائل و مسائلی مشابه آن، تاثیر برنامه‌های دولت در حل مشکلات نسبت به حل مشکلات سیاسی بسیار کمتر است، هرچند که در حل مشکلات سیاسی هم مشکل وجود دارد. پس بهتر است دولت به جای برنامه دادن برای دولتی کردن بهداشت، که می‌خواهند نظام بهداشتی را هم نظیر نظام آموزشی از بین ببرند، به حل مشکلات سیاسی‌اش بپردازد.