گروه راهنما- مغازه‌ها درواقع نوع سنتی پاساژهای امروزی هستند. در گذشته‌های دور ایران، بازارهای بزرگ شهرها نقش فروشگاه‌ها را ایفا می‌کردند. در دوره‌ای خاص با افزایش شهرنشینی و افزایش مسافت‌ها مغازه‌های خرده‌فروشی در واقع فروشندگان دوره‌گردی بودند که در محل‌هایی خاص و حاشیه‌ای ساکن شده بودند. آنها اجناس مورد نیاز مردم را به صورت عمده از همان بازارهای سنتی خریداری و در مغازه‌ها به صورت خرده به فروش می‌رساندند.رفته رفته سود بالایی که از این شغل نصیب آنها می‌شد، کسب آنها را مورد توجه قرار داد. مغازه‌های تک معمولا نزدیک به محل زندگی کاسب‌ها انتخاب می‌شد.دوره بعدی، دوره بوتیک‌ها و گالری‌های مدرن بود که نوع ایرانی شده مغازه‌های غربی بودند.به هر حال با ورود پاساژها به ایران هر دو نوع این مغازه‌ها از رونق افتادند.اما هنوز هم داشتن مغازه به نوعی از مظاهر ثروت و سرمایه به شمار می‌رود. کاسب اگر سرمایه‌ای داشته باشد، سعی می‌کند اول یک مغازه یا سرقفلی داشته باشد تا یک خانه!مغازه به طور سنتی از املاک گران‌قیمت به شمار می‌رود. در حال حاضر ممکن است قیمت هر متر از مغازه در محل خاصی از قیمت کل یک آپارتمان مسکونی بیشتر باشد.علت این امر هم مشخص است، دور تا دور یک میدان تعداد محدودی مغازه می‌تواند وجود داشته باشد.سر نبش بودن، در گذر پررفت‌وآمدی قرار گرفتن، واقع شدن در محله خاصی که بورس فروش کالایی خاص به شمار می‌رود، همگی از عواملی هستند که قیمت یک مغازه را تعیین می‌کنند.مغازه‌ها مثل آپارتمان یا ویلا بر حسب امکانات و طبقه و وسایل مصرفی در ساخت قیمت‌گذاری نمی‌شوند.آنچه در مورد مغازه مهم است، موقعیت قرارگیری و متراژ آن است. به طوری که ممکن است یک مغازه در قسمتی از شهر که آپارتمان و املاک مسکونی آن فوق‌العاده ارزان‌قیمت هستند، قیمت بسیار بالایی داشته باشد.حسن نام مغازه، عامل تعیین‌کننده دیگر است. مغازه‌هایی که دارای مشتری هستند، قیمت خاصی ندارند و فروشنده قیمت آن را تعیین می‌کند.این نوع قیمت‌گذاری در سرتاسر ایران مرسوم است.