پدری که به خانه نیامد

دنیای اقتصاد - ده سال پیش در چنین روزی محمدعلی جمالزاده معروف به پدر داستان‌نویسی ایران در سن ۱۰۶ سالگی در ژنو درگذشت.

محمدعلی جمالزاده در حالی عنوان پدر داستان نویسی ایران را کسب کرد که ۹۳ سال از زندگی ۱۰۶ ساله خود را در ایران نبود. محمد علی جمالزاده در سال ۱۲۷۰ شمسی در خانواده‌ای مذهبی در اصفهان به دنیا آمد. وی فرزند «سید جمال‌الدین واعظ اصفهانی» خطیب شهیر و از پرنفوذترین مبلغان مذهبی اصفهان در دوران مشروطه بود.

جمالزاده در سیزده سالگی برای تحصیل به بیروت رفت و دیگر به ایران بازنگشت، اما در تمام عمر همواره با یاد ایران زیست، هر روز کتاب فارسی ‌خواند و هرچه تالیف و تحقیق کرد به زبان فارسی بود.

داستان «فارسی شکر است» نخستین نوشته داستانی اوست که آن را سرآغاز داستان نویسی جدید فارسی دانسته‌اند. هرچند عده دیگری با تمام احترام نسبت به جمالزاده، این اثر را دارای عناصر داستانی نمی‌دانند و «صادق هدایت» را پدر داستان‌نویسی ایران می‌دانند.

جمالزاده مجموعه داستانی «یکی بود، یکی نبود» را در سال ۱۳۰۰ خورشیدی در برلین منتشر ساخت. به همین خاطر وی را آغازگر سبک واقع‌گرایی در نثر معاصر فارسی دانسته‌اند. ساده نویسی نیز در کنار واقع گرایی از ویژگی‌های قلم او است. داستان‌هایش انتقادی (از وضع زمانه)، ساده، طنزآمیز و آکنده از ضرب‌المثل‌ها و اصطلاحات عامیانه است.

برخی از آثار او عبارتند از: «سر و ته یه کرباس»، «یکی بود، یکی نبود»، «دارالمجانین»، «سرگذشت عمو حسینعلی»، «زمین، ارباب، دهقان»، «صندوقچه اسرار»، «تلخ و شیرین»، «فارسی شکر است»، «راه‌آب‌نامه»، «قصه‌های کوتاه برای بچه‌های ریش‌دار»، «قصه ما به سر رسید»، «قلتشن دیوان»، «صحرای محشر»، «هزار پیشه»، «معصومه شیرازی»، «قصه قصه‌ها»، «هفت کشور»، «قصه‌های کوتاه قنبرعلی»،‌ «شاهکار»، «کهنه و نو»، «غیر از خدا هیچکس نبود»، «شورآباد»، «خاک و آدم»، «آسمان و ریسمان» و «مرکب محو».