هاله‌های آماتوریسم!

علیرضا مجمع

فضای انتخابات دوره دهم ریاست‌جمهوری به شدت پرهیجان شده است. با قاطعیت می‌توان گفت: بعد از انتخابات دوم خرداد، پرشورترین رقابت انتخاباتی تاریخ پس از انقلاب در این دوره شکل گرفته است. البته اگر فضای آماتوریسم آن دوره در تبلیغات انتخاباتی را در نظر بگیریم، این دوره به لحاظ تبلیغات انتخاباتی حرفه‌ای‌ترین دوره تبلیغات ریاست‌جمهوری را در فضای رسانه‌ای تجربه می‌کند. این فضای تبلیغات به گونه‌ای است که نامزدهای ریاست‌جمهوری دیگر از کوچک‌ترین عنصر برای تبلیغ برنامه‌های‌شان نمی‌گذرند. نکته‌ای که از همیشه انتخابات را جذاب کرده، این است که برخلاف دوره‌هایی که قرار است دوره ریاست‌جمهوری قبلی تمدید شود، و اساسا در آن دوره‌ها انتخابات فرد از پیش برنده دارد و به همین دلیل چندان فضای رسانه‌ای و تبلیغاتی جذابی برای پیگیری برنامه کاندیداها وجود ندارد، در این دوره حتی رییس‌جمهور چهار سال قبل یعنی محمود احمدی‌‌نژاد هم آن حاشیه امنیتی که رییس‌جمهورهای قبلی داشتند را ندارد و سعی می‌کند با حضور در این فضاهای جذاب، انگار که هیچ کس او را نمی‌شناسد خود را به مردم معرفی کند، با این تفاوت که نامزدهای دیگر می‌توانند دولت او را نقد کنند و او علاوه بر دفاع از عملکردش با شیوه‌های تازه‌ای با سایر رقبا برخورد می‌کند و بر جذابیت این فضا افزوده است. یکی از این فضاهای رسانه‌ای که به طور مساوی در اختیار نامزدها است، فیلم‌های مستند ۳۰ دقیقه‌ای است که در آن سعی شده است فارغ از مونولوگ‌های طولانی رو به دوربین، یا سوال‌های رودرروی مجری تلویزیون با کاندیداهای مورد نظر آدم‌ها بی‌پرده‌تر و صریح‌تر با مخاطب روبه‌رو شوند و از خودشان دفاع کنند. در این مجال به فیلم‌های مستند اول نامزدها می‌پردازیم که نشان می‌دهد هنوز چقدر در این عرصه آماتوریم و جایگاه فیلم مستند تبلیغاتی را در بسیاری از جاها درست تشخیص نمی‌دهیم.