همایون ارشادی، از هالیوود تا تلویزیون
سینما برای تفریح است تلویزیون برای فرهنگ‌سازی
همایون ارشادی که پس از بازی در فیلم «طعم گیلاس» عباس کیارستمی به بازیگری شناخته شده در سینمای ایران و جهان مبدل شد، پس از بازی در فیلم هالیوودی «باد‌بادک‌باز» مارک فورستر بار دیگر خود را به عنوان بازیگری جهانی معرفی کرد و حتی این روزها سایت‌های سینمایی از بازی او در فیلمی به کارگردانی آلخاندرو آمنه بار خبر می‌دهند. با این حال ارشادی از همان ابتدا با بازی در سریال‌های تلویزیونی نشان داد که به تماشاگر انبوه تلویزیون علاقه‌مند است و پذیرفتن ایفای نقش در سریالی تلویزیونی به نام «راه شیری» بر این ادعا بار دیگر مهر تائید زد. او که هم اینک در اپیزود «پسر» از مجموعه «راه شیری» به کارگردانی سامان مقدم بازی می‌کند، می‌گوید: از آنجا که این اپیزودها با هم ارتباط دارند، امکان دارد در دو اپیزود دیگر هم باشم. این بازیگر بین‌المللی سینمای ایران در حاشیه بازی در سریال جدیدش گفت‌وگویی با ایسنا انجام داده که گزیده‌اش را می‌خوانید.
من بعد از اینکه وارد سینما شدم در مصاحبه‌ای شرکت کردم؛ در آن مصاحبه از من پرسیدند که چه شد از سینما به تلویزیون رفتی و من این مساله را مطرح کردم که تلویزیون ویژگی دیگری نسبت به سینما دارد و آن اینکه تلویزیون ملی‌تر است؛ شما به هر ده‌کوره‌ای که بروید بالاخره هرکس یک تلویزیون دارد و با تلویزیون ارتباط برقرار می‌کند؛ ولی سینما این‌طور نیست، اگر یک فیلم بیشترین تعداد تماشاگر را داشته باشد، باز هم تعداد آنها معادل تعداد بیننده‌ای است که در یک شهرستان کوچک به تماشای تلویزیون می‌نشیند.
اصولا در تمام کشورهای دنیا تلویزیون و سینما سیستم‌های جداگانه‌ای دارند؛ حالا گاه بازیگران از سینما به تلویزیون می‌روند و گاه بالعکس؛ در ایران پیشتر این‌گونه نبود که کسی به راحتی از سینما به تلویزیون برود. یادم است آن اوایل که من وارد تلویزیون شدم، به من گفتند چرا این کار را کردی، دیگر موقعیتت را در سینما از دست می‌دهی. آن زمان هم پاسخ من این بود که تلویزیون ملی‌تر است و برای من مهم این است که بتوانم با مردم رابطه برقرار کنم. البته پس از آن شاهد بودیم که بسیاری از بازیگران قهار و خوب سینمای ما وارد تلویزیون شدند؛ چراکه درست است دو حوزه سینما و تلویزیون از هم جدا هستند، اما در بخش‌هایی از جمله بازیگری، تکنولوژی و غیره نقاط مشترکی با هم دارند. بنابراین دلیل اصلی همکاری با تلویزیون را از سوی بازیگران و افرادی که زمانی به من می‌گفتند با ورود به تلویزیون موقعیتم در سینما را از دست می‌دهم، نمی‌دانم؛ این سوال را باید از آنها بپرسید چون من از همان ابتدا وارد تلویزیون شدم.
تلویزیون مخاطب عام دارد؛ تعداد مخاطب پرفروش‌ترین فیلم سینمایی هم به اندازه یک شهرستان کوچک نیست که شب پای تلویزیون می‌نشینند. تلویزیون بیشتر از سینما می‌تواند مردم را راهنمایی کند و به آنها فرهنگ یاد بدهد. سینما بیشتر جنبه وقت‌گذرانی و تفریح دارد و به همین دلیل برخی معتقدند فیلم‌های هنری ما پرفروش نیستند؛ چراکه مردم ما دوست دارند دو ساعت به سینما بروند، گریه یا خنده‌شان را در آنجا انجام دهند و وقتی بیرون آمدند همه‌چیز تمام شود. ولی تلویزیون اصولا با تله‌فیلم‌ها و سریال‌هایی که می‌سازد مردم را به سمت خود می‌کشد و اصولا خود تلویزیون در بعضی موارد از سینما خیلی برتر است؛ هرچند سینما یک مقوله جداگانه است و دنیایی کاملا متفاوت دارد.
تلویزیون با سینما بسیار متفاوت است؛ در تلویزیون شات‌هایی که می‌گیرند، خیلی با سینما تفاوت دارد. تکنولوژی که در سینما بکار می‌رود، هنوز در تلویزیون مطرح نیست؛ مخصوصا در ایران این وضعیت بیشتر به چشم می‌خورد؛ چراکه ما به ندرت می‌بینیم فیلمی تلویزیونی با دوربین ۳۵میلی‌متری ساخته شود.
اصولا حضور کوتاه یا بلندمدت مطرح نبوده‌است؛ من فکر می‌کنم خیلی از بازیگران مطرح دنیا هم این مساله را مطرح کردند که حضور کوتاه خوب از حضور بلند بد بهتر است. بنابراین اصلا مساله ساعت، دقیقه و ثانیه مطرح نیست؛ مهم این است که شما در مدت زمانی که مقابل دوربین هستید، بتوانید کارتان را خوب انجام دهید و تماشاگر از شما راضی باشد.
این که چند کارگردان در سریال «راه‌شیری» هر کدام چند اپیزود را کارگردانی می‌کنند، مثبت است و اولین تجربه‌ای است که در این زمینه انجام می‌شود و من به آن خوش‌بین هستم. این سریال با کارگردانانی از نسل جوان ساخته می‌شود و وقتی با چنین ایده‌ای وارد شدند، مطمئنا می‌دانند دارند چه‌کار می‌کنند و امیدوارم به آن چیزی که می‌خواهند برسند که اگر برسند حتما موفق می‌شوند.
برایم فرقی نمی‌کند چه کسی بازیگر نقش مقابلم باشد؛ می‌خواهد برادپیت مقابل من بازی کند یا همین پسر نوجوانی که در اپیزود «پسر» از سریال «راه شیری» با او همبازی هستم. من باید کار خودم را انجام دهم و آن اعتمادبه‌نفس لازم را به طرف مقابل خودم بدهم و او هم برعکس؛ این یک کار مشترک است. البته ممکن است یک بازیگر تجربه بیشتری داشته باشد، راحت‌تر با شمار کار کند و شما زودتر اعتماد به نفستان را به دست آورید، اما در نهایت هیچ فرقی ندارد چه کسی مقابل شما قرار می‌گیرد.
عکس:صحنه‌ای از فیلم بادبادک باز
ارسال نظر