نگاه سوم - تلویزیون گسترده‌ترین رسانه در وسعت جغرافیایی ایران است که با سایر رسانه‌های موجود تفاوتی زیاد و پرمعنا دارد. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، رادیو و تلویزیون ایران را در انحصار دولت (به معنای حاکمیت) دانسته است و تلاش‌های طرفداران تعدد و تکثر رسانه دیداری و شنیداری برای راه‌اندازی رادیو و تلویزیون خصوصی ذیل اصل ۴۴ با تفسیر شورای نگهبان به بن‌بست رسیده است. به این ترتیب از آنجا که مدیریت واحدی بر رسانه ملی حکمفرما است، همواره در مظان اتهام جانبداری و یکسویه نگری قرار گرفته است و منتقدان بی‌شماری دارد.

این موقعیت، خود مجموعه صداوسیما را نیز در جایگاه خطیری قرار داده است و خط قرمزهای فراوان در پخش هر خبر کوچک از هر یک از بخش‌های خبری یا هر برداشت محتملی از یکی از سریال‌های پرطرفدار، دست‌و‌پای مدیران و فعالان این رسانه تاثیرگذار را بسته است. این حساسیت هنگامی دو چندان می‌شود که در سریال‌ها به عنوان پرطرفدارترین محصول تلویزیون، پای نقل «تاریخ» و بیان «انتقاد اجتماعی» به میان می‌آید. در اینجا نگاهی انداختیم به روند تولید سریال «مرد دو هزار چهره» که سری قبل آن خبرساز شد و قشر پزشکان و اهالی فرهنگ را آزرد و همچنین سریال «یوسف پیامبر» که بسیار محبوب شده و البته منتقد هنری و دینی هم فراوان دارد.