مشاور شهردار تهران در امور محیط‌زیست گفت: توجه به مسائل زیست‌محیطی در دوره جدید مدیریت شهری‌، مورد توجه بوده است و در این راستا در برنامه ۵ ساله شهرداری تهران، یک فصل مجزا در مورد مسائل محیط‌زیست پیش‌بینی شده است.

به گزارش خبرنگار سما‌، مهندس محمد‌هادی حیدرزاده‌، مشاور شهردار تهران در امور محیط‌زیست صبح امروز در اولین کارگاه آموزشی دستور‌العمل مطالعات توجیه زیست‌محیطی پروژه‌های عمرانی و زیر بنایی شهرداری تهران‌، با بیان این که مسیر توسعه همواره با موضوعات زیست‌محیطی در تضاد بوده است‌، گفت: تا قبل از سال ۹۲ و در زمان انقلاب صنعتی‌، با هدف ایجاد رفاه‌، توسعه به هر قیمتی انجام می‌شد و حتی این تفکر در دوره‌ای موجب رشد توسعه شد و شاهد رشد همه جانبه بدون توجه به شاخص‌های

زیست‌محیطی بودیم.

وی افزود: این توسعه لجام گسیخته در دوره‌ای بعد به دلیل عدم توجه به ظرفیت‌های زیست‌محیطی و محدود کردن زیر ساخت‌های آن ضد توسعه شد و تضادهای زیادی در این راستا به وجود آمد که به دنبال آن مسیر توسعه‌، به سمت توسعه پایدار با نگاه به الزامات زیست‌محیطی رفت.

حیدرزاده خاطر نشان کرد: این که بگوییم توسعه می‌تواند ۱۰۰‌درصد شاخص‌های زیست‌محیطی را رعایت کند شاید فقط در حد یک ادعا باشد‌، چراکه وقتی واقع‌بینانه به این موضوع نگاه می‌کنیم در مسیر توسعه‌، به هرحال محدود کردن ظرفیت‌های زیست‌محیطی وجود دارد‌، اما باید آن را با استفاده از تکنیک‌های مختلف به حداقل رساند.

وی با اشاره به تصویب الزام پیوست مطالعات زیست‌محیطی برای پروژه‌های شهری در شورای شهر و دستورالعمل تهیه شده برای آن‌، گفت: این دستورالعمل قرار نیست توسعه را متوقف کند یا همه مشکلات زیست‌محیطی را از بین ببرد‌، بلکه قصد دارد به نوعی مسیر توسعه و مشکلات را مدیریت کند. مشاور شهردار تهران با بیان این که شهرداری‌ها یکی از ارگان‌هایی هستند که همواره در مسیر توسعه قرار دارند و به همین دلیل توجه به الزامات زیست‌محیطی برای آن‌ها اهمیت بیشتری پیدا می‌کند‌، اظهار کرد: در این راستا با حمایت شهردار تهران‌، توجه به توسعه پایدار با رعایت الزامات زیست‌محیطی مورد توجه قرار گرفته است و استقرار نظام مدیریت زیست‌محیطی و نظام مطالعات توجیه زیست محیطی‌، دستورالعمل‌هایی بودند که در این مدت مصوب و اجرایی شدند. وی با اشاره به پروژه بزرگراه زین‌الدین و مشکلات آن‌، گفت: این پروژه که در دوره قبلی مدیریت شهری‌، طراحی شده بود‌، هیچ توجیه زیست‌محیطی و فنی نداشت و شاید اگر توجیهی برای مسائل زیست‌محیطی داشت‌، می‌توانستیم در مقابل مقاومت‌های اجتماعی با جابه‌جایی درختان یا کاشت دو و نیم برابری آن‌، چاره‌ای بیاندیشیم.